ASL Researcher
Amerykański język migowy (ASL) może nie mieć takiego szacunku jak dziś, gdyby nie praca Williama C. Stokoe, Jr. (1919-2000).
Język migowy przed Stokoe
Zanim Stokoe rozpoczął swoją pracę, język migowy nie był postrzegany jako prawdziwy język. Zamiast tego był postrzegany jako zbiór pozbawionych znaczenia gestów lub pantomimy. Ten punkt widzenia uniemożliwił język migowy uzyskanie szacunku i wykorzystanie go w edukacji dzieci głuchych.
(Jak na ironię, książka Głuchy Dziedzictwo wskazuje, że sam Stokoe nie podpisał się dobrze w tym czasie). Brak szacunku dla języka migowego w rzeczywistości ograniczał jego użycie w tym czasie. Sam Stokoe oszacował, że liczba amerykańskich i kanadyjskich użytkowników ASL wynosiła tylko 200 000 do 400 000 osób.
Stokoe przybywa do Gallaudet College
W 1955 r. Stokoe, który miał zarówno licencjata, jak i doktora. Stopień w języku angielskim, przybył do Gallaudet College (obecnie University) na czele angielskiego departamentu. Zainteresował się ASL i postanowił udowodnić, że to prawdziwy język. W 1957 roku Stokoe i dwóch asystentów (Carl Croneberg i Dorothy Casterline) zaczęli filmować ludzi za pomocą języka migowego. Studiując filmowany język migowy, Stokoe i jego zespół zidentyfikowali elementy prawdziwego języka. Wyniki ich badań opublikowano w 1960 r. W monografii naukowej "Struktura języka migowego".
Stokoe kontynuuje badania
Kontynuowano badania języka migowego, aw 1965 r. Jego zespół opublikował książkę "Słownik amerykańskiego języka migowego" na temat zasad lingwistycznych .
Mimo, że pierwsza została opracowana struktura języka migowego , słownik był książką, która przyciągnęła uwagę ludzi i wywołała rosnące zainteresowanie językoznawstwem ASL.
Punkt widzenia Stokoe
Argumentacja Stokoe była prosta. Powiedział, że ASL jest zarówno językiem ojczystym, jak i naturalnym. Język natywny oznacza, że jest to pierwszy język, którego się nauczyłeś (dla dzieci urodzonych w środowisku wspierającym język migowy).
Naturalny oznacza, że jest to język używany na co dzień. Prace Stokoe wykazały, że język migowy jest językiem, a dziś ASL jest uznawany za język. Doprowadziło to do zwiększenia jego wykorzystania.
Praca badawcza i wydawnicza Stokoe
W 1971 roku Stokoe utworzyło Laboratorium Badań Lingwistycznych w Gallaudet. W 1972 roku założył międzynarodowy dziennik języka migowego Sign Language Studies, który jest dziś publikowany przez Gallaudet University Press. Był też właścicielem firmy Linstok Press, która publikowała książki o języku migowym.
Uhonorowanie Stokoe
W 1980 r. Narodowe Stowarzyszenie Głuchych (NAD) opublikowało język migowy i społeczność osób niesłyszących: Eseje ku czci Williama C. Stokoe . NAD powołał również fundusz stypendialny William C. Stokoe, aby zachęcić do badań nad językiem migowym. Sign Language Studies uhonorowało Stokoe badaniami języka migowego 1.4, lato 2001, retrospektywną retrospektywą Stokoe pięć artykułów i redakcję Stokoe, w tym: "Badanie i używanie języka migowego" oraz "Język migowy a język mówiony". Ponadto Stokoe był emerytowanym profesorem na Uniwersytecie Gallaudet. W 1988 r. Otrzymał doktorat honorowy od Gallaudeta.
Książki w okolicach Stokoe
Ostatnią książką, nad którą pracowała Stokoe, był język w ręce: dlaczego Sign Came Before Speech opublikowano pośmiertnie przez Gallaudet University Press.
W tej książce Stokoe wskazuje, że mowa nie jest konieczna dla języka. Kolejna książka prasowa Uniwersytetu Gallaudet, widząc język na znak: dzieło Williama C. Stokoe jest biografią, która szczegółowo opisuje jego często drażliwe relacje z administratorami w Gallaudet.
Źródła:
> Gannon, Jack R. >, Deaf > Heritage, National Association of the Deaf, 1981. s. 365-367.
> William C. Stokoe, > strona > na stronie Gallaudet University Press.