Bezsenność nasenna jest jednym z dwóch rodzajów bezsenności behawioralnej dzieciństwa . Występuje, gdy nieobecność rodzica przed snem powoduje, że dziecko ma trudności z zasypianiem. Choroba ta często występuje u niemowląt i młodszych dzieci przed snem lub po przebudzeniu w nocy.
Przyczyny
Podobnie jak w przypadku dorosłych, zdolność zasypiania uśpionego dziecka może opierać się na warunkach panujących w jego środowisku snu .
Mogą to być oświetlenie, hałas i temperatura. Jeśli środowisko snu jest znajome i sprzyja snu, przejście następuje bez wysiłku. Małe dzieci i niemowlęta są szczególnie wrażliwe na wpływ rodziców w środowisku snu, co może mieć poważne konsekwencje.
Rodzice mogą być obecni, gdy ich dziecko zasypia. Dlatego niektóre czynności rodzicielskie mogą wiązać się z początkiem snu, w tym:
- Śpiewanie
- Kołysanie
- Karmienie
- Tarcie
- Cosleeping (leżąc z dziećmi)
Dziecko kojarzące te stany ze snu może stać się problematyczne. Na przykład, gdy dziecko się przebudzi, może płakać, dopóki rodzic nie wróci do łóżka i nie ustali warunków, które wcześniej doprowadziły do snu.
Większość dzieci budzi się 4-5 razy na dobę, a powtarzające się oczekiwania, że rodzic jest obecny i aktywnie uspakajają ich do snu mogą prowadzić do znacznego cierpienia rodziców.
Powoduje również, że dzieci budzą się częściej niż w przeciwnym razie, co prowadzi do nadmiernej fragmentacji snu (przerwany sen).
Leczenie
W psychologii zjawisko to nazywane jest odpowiedzią warunkową. Dziecko spodziewa się obecności swoich rodziców podczas przejścia do snu.
Rozwiązanie jest dość proste: rodzic musi zerwać to powiązanie.
Rodzice muszą oddzielić swoje czynności lub obecność od aktu zasypiania. Może to oznaczać umieszczenie dziecka w łóżku przed zaśnięciem. Może wymagać różnych działań kojących, aby nie było ustalonych spójnych oczekiwań. Co najważniejsze, dzieci powinny mieć możliwość uspokojenia się podczas przebudzenia w nocy.
Można to osiągnąć, pozwalając dziecku po prostu "wykrzyczeć" (skutecznie zrywając związek poprzez wyginięcie). Można to osiągnąć bardziej stopniowo, stosując metodę Ferber'a stopniowego wymierania. Ta terapia może wymagać pewnych starań ze strony rodziców, a pomoc może być wymagana od pediatry, psychologa lub psychiatry.
Źródła:
Durmer, JS i Chervin, RD. "Pediatryczny lek snu." Kontinuum. Neurol 2007; 13 (3): 162.
Mindell, JA i Owens, JA. "Kliniczny przewodnik dotyczący snu pediatrycznego: diagnoza i rozwiązywanie problemów ze snem." Filadelfia: Lippincott Williams & Wilkins , 2003.
Spruyt, K i in . "Szanse, rozpowszechnienie i czynniki predykcyjne problemów ze snem u dzieci w wieku szkolnym". J Sleep Res . 2005; 14 (2): 163-176.
Touchette, E i in . "Czynniki związane z fragmentarycznym snem w nocy we wczesnym dzieciństwie." Arch Pediatr Adolesc Med. 2005; 159 (3): 242-249.