Praktyka oddychania związana z poprawą samopoczucia
Oddychanie butejskie jest niemedyczną formą terapii, która proponuje stosowanie specyficznych ćwiczeń oddechowych w celu poprawy astmy i innych zaburzeń oddechowych. Podobny jest pod wieloma względami sposób oddychania stosowany w jodze, zwany pranajamą, który również wykorzystuje ćwiczenia oddechowe jako środek do "leczenia" chorób układu oddechowego.
Oddech Buteyki został opracowany w latach pięćdziesiątych przez ukraińskiego fizjologa Konstantina Butejkę, który uważał, że liczne choroby były spowodowane hiperwentylacją lub przewlekłym wzrostem częstości oddechów.
Jest to wysoce nieortodoksyjne przekonanie z niewielu zwolennikami medycyny. Pomimo tego, oddychanie Butejki zostało przyjęte przez niektórych jako forma kontroli oddechu, poprawiając funkcje oddechowe poprzez codzienną praktykę oddychania przez nos, wstrzymywanie oddechu i monitorowaną wdychanie i wydychanie.
Korzyści z metody Butejki
Chociaż nie ma dowodów na to, że oddychanie Butejki może poprawić czynność płuc lub zmienić reakcję oskrzeli (sposób, w jaki organizm reaguje na wyzwalacze astmy), niektóre badania sugerują, że może ona złagodzić objawy ataku i zmniejszyć - a nie zastąpić - potrzebę lek rozszerzający oskrzela.
Osoby korzystające z tej techniki często będą zgłaszać lepsze samopoczucie i ogólną poprawę jakości życia. Można to częściowo przypisać pozytywnemu związkowi pomiędzy "samoleczeniem" a samokontrolą. Astma , ze swej natury, wiąże się z brakiem kontroli nad własnym ciałem.
Poprzez angażowanie się w oddychanie uważne, osoba może odzyskać przynajmniej część tej kontroli, a dzięki temu będzie mniej lękała się, gdy nastąpi atak.
Jak wykonać ćwiczenia oddechowe Buteyko
Do prawidłowego wykonywania ćwiczeń potrzebne będzie wygodne krzesło i cichy pokój. Powinno być tak mało rozrywek, jak to możliwe, a temperatura nie powinna być ani zbyt zimna, ani zbyt gorąca.
Oddychanie butek najlepiej wykonywać przed jedzeniem lub co najmniej dwie godziny po jedzeniu. Praktykę można podzielić na dziewięć etapów:
- Rozpoczniesz wszystkie ćwiczenia oddechowe Butejki, sprawdzając i rejestrując swój puls i czas pauzy kontrolnej. Czas pauzy kontrolnej to po prostu czas, w którym możesz wstrzymać oddech.
- Usiądź na krześle z prostym oparciem, które pozwala wygodnie spoczywać na podłodze. Usiądź wysoko na krześle, aby głowa, ramiona i biodra były idealnie wyrównane.
- Zamknij oczy i skup się na oddychaniu. Poczuj powietrze wchodzące i wychodzące z twoich nozdrzy. Jeśli twój umysł błądzi, powróć do nozdrzy i skup się na tym wrażeniu.
- Rozluźnij ramiona, a napięcie może utrzymywać się w ciele, w tym w dłoniach i twarzy.
- Aby sprawdzić objętość powietrza przepływającego przez nozdrza, umieść palec wskazujący pod nosem.
- Teraz weź płytkie oddechy, używając palca, aby ocenić szybkość oddychania. Gdy poczujesz, jak powietrze uderza palcem, zacznij ponownie oddychać. Zmniejszy to ilość powietrza wpadającego do płuc, zwiększając liczbę oddechów. Staraj się to utrzymać przez trzy do pięciu minut.
- Jeśli łapiesz oddech, dzieje się tak, ponieważ zbyt szybko zmniejszyłeś objętość powietrza. Zwolnij trochę, a ostatecznie znajdziesz rytm, który ułatwi ci spłycenie oddechu.
- Po trzech do pięciu minutach sprawdź ponownie tętno i czas pauzy kontrolnej.
- Poświęć kilka minut, zanim zaczniesz ponownie. Najlepiej byłoby spędzić na tym co najmniej 20 minut każdego dnia, powtarzając ćwiczenia oddechowe cztery razy.
Słowo od
Takie ćwiczenia oddechowe mogą poprawić ogólne poczucie zdrowia i dobrego samopoczucia, nie powinny być uważane za alternatywę dla jakiegokolwiek przepisanego medycznie leczenia stosowanego do leczenia astmy.
Docelowo celem leczenia jest zmniejszenie częstości i nasilenia ataków oraz zapobieganie rozwojowi nieodwracalnych uszkodzeń płuc. Wymaga to regularnych wizyt u lekarza w celu monitorowania czynności układu oddechowego i dostosowania leczenia w razie potrzeby.
> Źródło:
> Hassan, Z .; Raid, N .; i Ahmed, F. "Wpływ techniki oddychania Butejki na pacjentów z astmą oskrzelową". Egy J Chest Dis Tubercul. 2012; 61 (4): 235-241