Wankomycyna jest antybiotykiem ostatniej szansy
Wankomycyna jest antybiotykiem ostatniej szansy stosowanym zwykle w leczeniu zakażeń lekoopornych. Wankomycynę wyizolowano po raz pierwszy z próbek gleby Borneana ponad 50 lat temu. Początkowo niewielu klinicystów stosowało wankomycynę zamiast innych antybiotyków, które uważano za bardziej skuteczne (wankomycyna wymaga dłuższego działania niż penicyliny) i mniej toksyczne.
Jednak począwszy od wczesnych lat osiemdziesiątych lekarze i inni pracownicy służby zdrowia zaczęli ponownie wyrażać zainteresowanie tym lekiem. To odnowione zainteresowanie było spowodowane zarówno zdolnością wankomycyny do zwalczania opornego na metycylinę Staphylococcus aureus (MRSA), jak i zdolności do leczenia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego to nieprzyjemna infekcja okrężnicy (biegunka), która ustępuje po leczeniu innymi antybiotykami, które zabijają normalną florę jelitową.
Mechanizm działania wankomycyny
Wankomycyna jest tricyklicznym glikopeptydem. Wiąże się ze ściankami komórek bakterii i zmienia przepuszczalność błony komórkowej. Wpływa również na syntezę RNA bakterii.
Podczas walki z większością organizmów Gram-dodatnich, takich jak gronkowce i paciorkowce, działania wankomycyny są bakteriobójcze. Innymi słowy, wankomycyna działa bezpośrednio zabijając bakterie Gram-dodatnie. Jednakże, gdy walczymy z enterokokami, innym rodzajem gram-dodatniego organizmu, działania wankomycyny są bakteriostatyczne i działa ona hamująco na reprodukcję bakterii.
Pokrycie wankomycyną
Wankomycynę stosuje się w walce z kilkoma rodzajami patogenów bakteryjnych, z których wiele jest opornych na inne typy antybiotyków, w tym:
- ciężkie zakażenia gronkowcem u osób uczulonych na penicylinę
- oporny na metycylinę Staphylococcus aureus (MRSA)
- oporny na metycylinę Staphylococcus epidermidis
- lekooporny Streptococcus pneumoniae
- ciężkie zakażenia enterokokowe u osób uczulonych na penicylinę
- ciężkie zakażenia enterokokowe, które są oporne na penicylinę
- Paciorkowce Viridans
- wielolekooporne Corynebacterium jeikeium
- Clostridium difficile
Choroba leczona wankomycyną
Wankomycynę stosuje się w leczeniu różnych postaci poważnej infekcji, w tym:
- infekcje dróg oddechowych;
- infekcje kości, skóry i tkanek miękkich;
- zapalenie otrzewnej;
- zapalenie wsierdzia (zakażenie serca);
- zapalenie jelit i rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (infekcje jelit);
- profilaktyka podczas infekcji zębów, dróg żółciowych, przewodu pokarmowego, układu oddechowego i moczowo-płciowego;
- ropień mózgu (stosowanie poza oznaczeniem);
- infekcje okołooperacyjne (stosowanie poza wskazaniami);
- zapalenie opon mózgowych (stosowanie poza wskazaniami).
Podawanie wankomycyny i dawkowanie
Ponieważ wankomycyna jest słabo wchłaniana przez przewód żołądkowo-jelitowy, zwykle podaje się ją w postaci wstrzyknięcia. Jednakże, gdy stosuje się je w leczeniu zapalenia jelit i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, obu infekcji przewodu pokarmowego, pacjenci przyjmują doustną wankomycynę.
Wankomycyna jest zwykle podawana w warunkach szpitalnych. Ponieważ dawkowanie jest skomplikowane i zależy od maksymalnych i minimalnych stężeń, zwykle przyjmuje się farmaceutów szpitalnych do obliczania dawek.
Ponadto, ponieważ wankomycyna jest wydalana przez nerki, dawkowanie tego leku jest bardziej skomplikowane u osób z niewydolnością nerek.
Działania niepożądane wankomycyny
Poważne szkodliwe skutki uboczne przypisywane wankomycynie są rzadkie, a najczęstszym działaniem niepożądanym wankomycyny jest ograniczona nadwrażliwość lub reakcja alergiczna. Jednak wankomycyna może być nefrotoksyczna i uszkadzać nerki, szczególnie gdy podaje się ją aminoglikozydom, innym typem antybiotyku. Ponadto, w przypadku podawania aminoglikozydów lub dużej dawki dożylnej erytromycyny, także innego rodzaju antybiotyków, wankomycyna może uszkadzać słuch (ototoksyczność).
Wreszcie, wankomycyna może powodować przekrwienie lub zespół czerwono-męski, rodzaj uderzenia gorąca; takie uderzenia gorąca można złagodzić, jeśli pacjentowi po raz pierwszy podano leki przeciwhistaminowe.
Oporność na wankomycynę budzi coraz większe zaniepokojenie klinicystów, badaczy i epidemiologów. Ponieważ wankomycyna jest jedną z naszych ostatnich linii obrony przed niebezpieczną i lekooporną chorobą, perspektywa, że nie będzie już działać w celu zwalczania infekcji jest niezaprzeczalnie przerażająca i pozostawia nam kilka innych opcji (pomyśl Zosyn i ceftaroline). Konkretnie, szczepy opornych na wankomycynę enterokoków pojawiły się w szpitalach na całym świecie. Ponieważ wankomycyna jest zwykle podawana w szpitalach, zakładach wykwalifikowanych pielęgniarek (SKF), domach opieki itp. Konieczne jest, aby pracownicy służby zdrowia podjęli kroki w celu ograniczenia oporności na wankomycynę, takie jak ograniczenie nadmiernego zapotrzebowania i ograniczenie rozprzestrzeniania się oporności na wankomycynę u pacjentów poprzez właściwego pacjenta. praktyki izolacyjne i higieniczne.
Wybrane źródła
Guglielmo B. Przeciwinfekcyjne środki chemioterapeutyczne i antybiotyczne. W: Mgr Papadakis, McPhee SJ, Rabow MW. eds. Aktualna diagnoza i leczenie medyczne 2015 . Nowy Jork, NY: McGraw-Hill; 2014. Dostęp do 07 kwietnia 2015 r.
Lek Mosby's Drug Reference for Health Professions, wydanie drugie opublikowane przez Mosby / Elsevier w 2010 roku.