Osoby po przeszczepie narządów są bardziej narażone na złamania i osteoporozę
Choroba kości po transplantacji narządu jest znacznie częstszym problemem u biorców przeszczepów, niż u większości pacjentów zdaje sobie z tego sprawę. Jest to jednak coś, co należy rozumieć, najlepiej zanim zdecyduje się na przeszczep narządu, aby można było podjąć środki zapobiegawcze. W najprostszych przypadkach choroba kości w takich sytuacjach może powodować ból kości, ale w skrajnych przypadkach może prowadzić do złamań.
Oczywiście, to miałoby duży wpływ na jakość życia pacjenta i mogłoby również zwiększyć ryzyko śmierci.
Jakie transplantacje narządów prowadzą do zwiększonego ryzyka choroby kości?
Pomimo roli nerek w tworzeniu kości, to nie tylko pacjenci z niewydolnością nerek (którzy otrzymują przeszczep nerki), którzy są obciążeni ryzykiem chorób kości i złamań. Większość pacjentów po transplantacji narządów (w tym biorcy nerki, serca, płuca, wątroby i przeszczepów szpiku kostnego) może mieć powikłania, w tym złamania, bóle kości, osteoporozę, itp. Jednak ryzyko może się różnić w zależności od narządu. Na przykład częstość złamań u biorców przeszczepionej nerki może wynosić od 6 do 45 procent, w przeciwieństwie do 22 do 42 procent dla osób biorących udział w transplantacji serca, płuc lub wątroby.
Jak duże jest ryzyko choroby kości po transplantacji narządów?
Jak wspomniano powyżej, częstość występowania będzie różna w zależności od przeszczepionego narządu.
W retrospektywnym badaniu 86 pacjentów, którzy otrzymali przeszczepy nerki, stwierdzono, że biorcy mieli pięciokrotny wzrost ryzyka złamań w ciągu pierwszych 10 lat po otrzymaniu nerki, w przeciwieństwie do przeciętnej osoby. Nawet po 10 latach obserwacji ryzyko nadal było dwojakie. Sugeruje to, że zwiększone ryzyko złamania utrzymuje się długo po transplantacji nerki.
Złamania to jednak tylko jeden skrajny przykład choroby kości po przeszczepie narządu. Osteoporoza jest również powszechną cechą. Widzimy to w różnych rodzajach przeszczepów narządów ze zmienną częstotliwością-nerką (88 procent), sercem (20 procent), wątrobą (37 procent), płuca (73 procent) i szpikiem kostnym (29 procent biorców przeszczepu).
Jak długo trwa rozwój problemów z kością po transplantacji?
Jedną z zaskakujących cech, jeśli chodzi o utratę masy kostnej po przeszczepie, jest to, jak szybko pacjenci tracą masę kości. Pacjenci po przeszczepieniu płuca, nerki, serca i wątroby mogą stracić od 4 do 10 procent gęstości mineralnej kości (BMD) w ciągu pierwszych 6 do 12 miesięcy od przeszczepu narządu. Aby to lepiej ocenić, porównaj tę statystykę z tempem utraty masy kostnej u pomenopauzalnej kobiety z osteoporozą, która wynosi tylko 1 do 2 procent rocznie!
Jakie są przyczyny utraty i złamań kości u ludzi, którzy otrzymują przeszczepy narządów?
Patrząc na to z uproszczonego punktu widzenia, utrata masy kostnej u osób, które otrzymują przeszczepy narządów, wynika z czynników, które istnieją przed przeszczepieniem narządu , jak również z szybkiej utraty kości, która występuje po przeszczepieniu narządu .
Ogólne czynniki ryzyka, które zwiększają utratę masy kostnej, które odnoszą się prawie do każdego, oczywiście również mają znaczenie.
Obejmują one:
- Niedobór witaminy D.
- Palenie
- Cukrzyca
- Zaawansowany wiek
Ale spójrzmy na niektóre specyficzne czynniki ryzyka w zależności od niewydolności narządu:
Czynniki ryzyka przed transplantacją
Czynniki ryzyka u pacjentów z zaawansowaną chorobą nerek obejmują:
- Niedobór witaminy D.
- Częste stosowanie steroidów ( które powodują utratę masy kostnej ), jako leczenie różnych chorób nerek
- Wysokie poziomy kwasów we krwi, zwane kwasicą metaboliczną
- Wysokie poziomy parathormonu we krwi (tzw. Wtórna nadczynność przytarczyc ), co prowadzi do przyspieszonej utraty wapnia z kości
Czynniki ryzyka u pacjentów z chorobą wątroby obejmują:
- Niedożywienie, często obserwowane u pacjentów z niewydolnością wątroby
- Cholestasis
- Niski poziom testosteronu lub hipogonadyzm
Czynniki ryzyka u pacjentów z chorobą płuc obejmują:
- Częste stosowanie steroidów w leczeniu chorób płuc, takich jak POChP lub astma
- Palenie tytoniu, główny czynnik ryzyka osteoporozy i utraty masy kostnej
- Wysokie poziomy kwasu, ze względu na zatrzymywanie dwutlenku węgla we krwi
Czynniki ryzyka u pacjentów z chorobami serca to:
- Częste stosowanie tabletek na wodę lub diuretyków, które mogą powodować utratę wapnia z kości. Przykłady obejmują leki takie jak furosemid i torsemid.
- Zmniejszona aktywność fizyczna, wspólna cecha u pacjentów z chorobami serca
Czynniki ryzyka po transplantacji
Czynniki ryzyka poprzedzające przeszczep, które powodują utratę masy kostnej, zwykle utrzymują się do pewnego stopnia nawet po przeszczepieniu narządu. Jednak niektóre nowe czynniki ryzyka wchodzą w grę po tym, jak pacjent z niewydolnością narządów otrzyma nowy przeszczep narządu. Czynniki te obejmują:
- Używanie steroidów : Po otrzymaniu przeszczepu narządów wymagają oni leków hamujących ich układ odpornościowy przed "odrzuceniem" nowego narządu. Sterydy są jednym z tych leków. Niestety, steroidy zmniejszają tworzenie nowych kości poprzez hamowanie określonego typu komórek kostnych zwanych "osteoblastami". Zwiększają również utratę masy kostnej poprzez stymulację innego rodzaju komórki o nazwie "osteoklast". Innymi słowy, kiedy jesteś na sterydach, palisz świecę na obu końcach. Istnieją inne mechanizmy, na które wpływają sterydy, które wykraczają poza zakres tego artykułu (coś, co nazywa się zwiększoną regulacją w górę Receptor Activator of Nuclear Factor kappa-B), co spowoduje utratę kości.
- Zastosowanie inhibitora kalcyneuryny : Podobnie jak w przypadku sterydów, są to kolejna popularna kategoria leków stosowanych w zapobieganiu odrzuceniu przeszczepionego narządu. Leki te obejmują cyklosporynę, takrolimus itp. Mogą one powodować zwiększoną utratę masy kostnej, ale zazwyczaj będą również wpływać na zdolność nerek do przekształcania witaminy D w przydatną postać (która jest niezbędna do tworzenia kości), co nazywa się aktywacją.
Jak diagnozuje się chorobę kości u pacjentów, którzy otrzymują przeszczep narządu?
Test "złotym standardem" do oceny obecności choroby kości u biorców przeszczepów jest biopsją kości, która polega na wbijaniu igły w kość i patrzeniu na nią pod mikroskopem w celu postawienia diagnozy. Ponieważ większość pacjentów nie jest wielkimi fanami przyklejania grubych igieł do ich kości, do wstępnej oceny stosuje się nieinwazyjne testy. Chociaż dobrze znany skan DEXA (stosowany do oceny gęstości mineralnej kości) jest powszechnym testem stosowanym do oceny zdrowia kości w populacji ogólnej, nie udowodniono możliwości przewidywania ryzyka złamań w populacji przeszczepionych narządów. Z praktycznego punktu widzenia test jest nadal zalecany i zalecany przez dużą organizację, taką jak American Society of Transplantation i KDIGO.
Inne testy wspomagające lub pomocnicze obejmują testy dla markerów obrotu kostnego, takich jak osteokalcyna w surowicy i poziomy fosfatazy alkalicznej swoistej dla kości. Podobnie jak w badaniu DEXA, żaden z nich nie był badany pod kątem ich zdolności do przewidywania ryzyka złamania u pacjentów po przeszczepach.
Leczenie choroby kości u pacjentów po przeszczepach narządów
Ogólne środki mają zastosowanie do populacji ogólnej, tak samo jak do biorcy przeszczepu. Obejmują one ćwiczenia obciążeniowe, zaprzestanie palenia tytoniu, wskazówki żywieniowe z suplementacją wapnia i witaminy D.
Specyficzne miary docelowe czynniki ryzyka specyficzne dla biorców narządów i obejmują:
- Unikanie sterydów, jeśli to możliwe, jako część koktajlu leków stosowanych do zapobiegania odrzuceniu przeszczepionego narządu. Jednak należy to rozważyć w kontekście zwiększonego ryzyka odrzucenia narządu.
- Powszechną kategorią leków, które są często zalecane dla tego problemu, są tzw. Bisfosfoniany , które stosuje się w zapobieganiu i leczeniu utraty masy kostnej wywołanej steroidami w populacji ogólnej. Chociaż niektóre badania wykazały, że leki te są skuteczne w zapobieganiu i leczeniu utraty masy kostnej po transplantacji, żadne z danych nie dowiodło, że bisfosfoniany mają zdolność zmniejszania ryzyka rzeczywistych złamań.
> Źródła
> Cohen A, Sambrook P, Shane E. Zarządzanie utratą masy kostnej po transplantacji narządów. J Bone Miner Res. 2004; 19 (12): 1919-1932
> Leidig-Brukner G, Hosch S, Dodidou P, i in. Częstotliwość i czynniki prognostyczne złamań osteoporotycznych po transplantacji serca lub wątroby: badanie kontrolne. Lancet. 2001; 357 (9253): 342-347
> Shane E, Papadopoulos A, Staron RB, et al. Utrata kości i złamanie po transplantacji płuc. Przeszczep. 1999; 68 (2): 220-227
> Sprague SM, Josephson MA. Choroba kości po transplantacji nerki. Wywiad Nephrol. 2004; 24 (1): 82-90
> Vantour LM, Melton LJ 3, Clarke BL, Achenbach SJ, Oberg AL, McCarthy JT. Długotrwałe ryzyko złamania po transplantacji nerki: badanie populacyjne. Osteoporos Int. 2004; 15 (2): 160-167