Napad nieobecności, określany również jako napad małopłytkowy, jest rodzajem napadu, który charakteryzuje się nagłym i krótkim napadem, który może trwać od 10 do 30 sekund. W tym okresie osoba cierpiąca na napad nieświadomości ma upośledzoną świadomość, co oznacza, że nie są świadomi swojego otoczenia lub ruchów w tym czasie.
Po wystąpieniu napadu dana osoba nagle odzyskuje przytomność.
Napad nieobecności zwykle charakteryzuje się:
- Szybkie miganie oczu
- Czary, w których dana osoba wydaje się wpatrywać w przestrzeń
- Automatyzacje lub bezcelowe ruchy, takie jak stukanie palcem lub bicie warg
Ten rodzaj napadu może się zdarzyć kilka razy dziennie, a dana osoba może lub nie być świadoma jego ataku. Jeśli zaobserwujesz kogoś, kto ma napad nieświadomości, może się wydawać, że nie zwraca na ciebie uwagi. Jednakże, chociaż mogą wyglądać nieszkodliwie, napady te mogą zaburzać naukę i wpływać na pracę, ze względu na fragmenty czasu stracone podczas każdego napadu.
Przyczyny
Napady nieświadomości są zwykle zauważane po raz pierwszy u dzieci w wieku od 4 do 8 lat, ale mogą również rozpocząć się dopiero w późnej młodości. Napady nieobecności zazwyczaj mają do nich genetyczny komponent. U niektórych osób, u których występują napady nieświadomości, w rodzinie może występować epilepsja.
Ponadto niektóre leki przeciwpadaczkowe, takie jak fenytoina (Dilantin) i karbamazepina (Tegretol), mogą również prowadzić do napadów nieświadomości. U osób predysponowanych do napadów nieświadomych hiperwentylacja może być czynnikiem wyzwalającym.
Diagnoza
Twój pracownik służby zdrowia podejmie staranną historię medyczną, w tym charakterystykę napadów, których doświadczasz.
Największą wskazówką "typowego napadu nieobecności" jest obecność symetrycznego uogólnionego spływu o częstotliwości 3 Hz i fali na elektroencefalogramie (EEG).
Leczenie Leki
Istnieje kilka leków przeciwdrgawkowych, które twój lekarz może ci pomóc kontrolować twoje napady nieobecności, w tym:
- Ethosuximide (Zarontin)
- Kwas walproinowy (Depakene)
- Lamotrygina (Lamictal)
Twój opiekun medyczny będzie regularnie podążał za Tobą, aby upewnić się, że reagujesz na leki i że nie występują dalsze komplikacje. W zależności od postępów Twój lekarz może zdecydować o zwiększeniu dawki.
Źródło:
> Braunwald E, Fauci ES i in. Harrison's Principles of Internal Medicine. 16 ed. 2005.