Różnica między uspokojeniem paliatywnym a eutanazją
Sedacja uspokajająca, czasami określana jako końcowa sedacja, to stopniowe stosowanie środków uspokajających w celu osiągnięcia pożądanego poziomu komfortu u pacjentów z terminalną chorobą, cierpiących z powodu braku cierpienia. Śmierć zazwyczaj następuje krótko po tym, jak pacjent zostaje poddany sedacji, co sprawia, że niektórzy ludzie zastanawiają się, czy uspokojenie paliatywne nie jest tylko inną formą eutanazji lub samobójstwem wspomaganym przez lekarza.
Czy sedacja uspokajająca jest formą eutanazji?
Paliatywna sedacja nie jest eutanazją, nie jest też samobójstwem wspomaganym przez lekarza . Zasadnicze różnice w każdej z tych rzeczy sprawiają, że są one wyraźnie odrębne. Przyjrzyjmy się każdemu i jak się od siebie różnią.
Eutanazja
Eutanazja definiowana jest jako działanie osoby trzeciej, zwykle lekarza, kończącego życie pacjenta w odpowiedzi na silny ból lub cierpienie. Eutanazja może być dobrowolna - co oznacza, że lekarz uzyskał świadomą zgodę pacjenta - lub mimowolnie, bez wiedzy i zgody pacjenta.
Na przykład, gdy zwierzę poddaje się eutanazji, dokonuje się tego mimowolnie, ponieważ zwierzę nie może wyrazić zgody. W przeciwieństwie do tego, kiedy doktor Jack Kevorkian, który był silnym zwolennikiem i uczestnikiem samobójstwa wspomaganego przez lekarza na długo przed tym, jak jakiekolwiek państwo zalegalizowało akt, dał śmiertelną dawkę leku Thomasowi Youkowi, po tym, jak Youk nie był w stanie podać leku samemu sobie, był aktem dobrowolnej eutanazji i wylądował w więzieniu doktora Kevorkiego.
Dobrowolna eutanazja nie jest legalna w większości regionów świata. Holandia i Belgia są obecnie jedynymi krajami, które dopuszczają taką praktykę. Przymusowa eutanazja nie jest legalna.
Samobójstwo z pomocą lekarza
Samobójstwo wspomagane przez lekarza (PAS) jest działaniem lekarza przepisującego na receptę śmiertelną dawkę leku, którą pacjent przyjmuje, aby spowodować śmierć.
Podstawowa różnica polega na tym, że pacjent musi sam zażyć lek.
PAS jest obecnie legalny w Stanach Zjednoczonych w kilku stanach, w tym w Oregonie i Waszyngtonie, a także w kilku innych krajach. Robi się to tylko wtedy, gdy pacjent ma terminalną diagnozę , cierpi i chce kontrolować kiedy i jak umiera. Ważnym elementem PAS jest to, że pacjent musi sam zażywać leki. To nie jest legalne, aby lekarz, przyjaciel, członek rodziny lub ktokolwiek inny podał leki, które z definicji byłyby eutanazją.
Paliatywne uspokojenie
W przeciwieństwie do eutanazji i samobójstwa wspieranego przez lekarza, celem paliatywnej sedacji nie jest spowodowanie śmierci, lecz złagodzenie cierpienia. Paliatywna sedacja jest stosowana tylko w celu złagodzenia ciężkiego, niezawinionego cierpienia i jest wykorzystywana tylko wtedy, gdy pacjent jest już bliski śmierci.
Sedacja uspokajająca może być wypróbowana przez krótki czas, aby uspokoić sedację, aby ocenić komfort pacjenta, lub może być stosowana w celu utrzymania pożądanego poziomu sedacji aż do śmierci. Zarówno pacjent, jak i jego decydent ds. Opieki zdrowotnej podejmują decyzję, jak intensywnie i jak długo pacjent powinien być poddawany sedacji.
Śmierć może pojawić się jakiś czas po wywołaniu uspokojenia, ale często nie jest jasne, czy śmiertelna choroba lub leki uspokajające ją spowodowały. Ponieważ powodowanie lub przyspieszanie śmierci nie jest celem paliatywnej sedacji, nie można jej utożsamiać ani z eutanazją, ani z PAS.
W przypadku sedacji uspokajającej zawsze wymagana jest zgoda pacjenta lub jego opiekuna medycznego, jeśli pacjent sam nie może podejmować decyzji. Lek jest zwykle podawany we wlewie lub czopku i często powoduje szybkie uspokojenie, uniemożliwiając pacjentowi samodzielne podanie właściwej dawki. Dlatego środki uspokajające może podać lekarz, pielęgniarka lub główny opiekun pacjenta.
Źródła:
Chronologia życia dr Jacka Kevorkiana i wspomaganego samobójstwa. Linia frontu. WGBH. http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/kevorkian/chronology.html Źródło: 2009-06-22.
Bernard Lo, MD; Gordon Rubenfeld, MD, mgr inż. Paliatywne uspokojenie u umierających pacjentów . JAMA . 2005; 294: 1810-1816.