Kiedy leki kompromitują układ odpornościowy
Immunosupresja jest zaburzoną zdolnością układu immunologicznego do zwalczania infekcji lub innych chorób.
Mówi się, że osoba cierpi na upośledzenie odporności, jeśli cierpi na zaburzenie niedoboru odporności spowodowane lekami osłabiającymi układ odpornościowy (takimi jak kortykosteroidy ). Immunosupresja jest również częstym działaniem ubocznym chemioterapii stosowanej w leczeniu raka.
Jak działa immunosupresja
Układ odpornościowy pomaga chronić organizm przed szkodliwymi substancjami zwanymi antygenami.
Antygeny są substancjami, które powodują, że układ odpornościowy wytwarza przeciwciała przeciwko niemu. Przykłady antygenów obejmują:
- Bakteria
- Wirusy
- Toksyny
- Komórki nowotworowe
- Obca krew lub tkanki od innej osoby lub gatunku.
Kiedy twój układ odpornościowy wykrywa te antygeny, wytwarzane są przeciwciała, aby je zniszczyć, podczas gdy niektóre białe krwinki połykają i niszczą bakterie i inne obce substancje. Białka zwane dopełniaczem pomagają w tym procesie.
Kiedy twój układ odpornościowy ma trudności z wytwarzaniem przeciwciał lub jeśli specjalne białe krwinki zwane limfocytami T lub B (lub obydwoma) nie działają normalnie, możesz zdiagnozować zaburzenie niedoboru odporności.
Zaburzenie niedoboru odporności spowodowane lekami (u osób, którym podano leki osłabiające układ odpornościowy) określa się mianem immunosupresji. Nazywany również niedoborem odporności lub niedoborem odporności, niektóre z przyczyn immunosupresji obejmują:
- Leki są celowo podawane komuś, kto ma przeszczep szpiku kostnego lub przeszczepu narządu, aby zapobiec odrzuceniu tkanki dawcy
- Efekt uboczny leków stosowanych w chemioterapii stosowanych w leczeniu raka
- Kortykosteroidy, takie jak prednizon i lek
- Choroby dziedziczne, takie jak agammaglobulinemia
- Choroby nabyte, takie jak HIV / AIDS
Powikłania immunosupresji
Niektórymi możliwymi powikłaniami powodowanymi przez obniżoną odpowiedź immunologiczną immunosupresji są częste lub ciągłe choroby, zwiększone ryzyko infekcji i zwiększone ryzyko niektórych nowotworów lub nowotworów.
Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym w przypadku chemioterapii lub kortykosteroidów (takich jak prednizon, Medrol lub Decadron) oraz wystąpienia następujących objawów:
- Gorączka wyższa niż 100,5 Fahrenheita
- Kaszel i duszność
- Ból brzucha
- Powtarzające się infekcje drożdżowe lub pleśniawki
- Sztywny kark i ból głowy z gorączką (idź na pogotowie)
Jak leczyć zaburzenia niedoboru odpornościowego
Zapobieganie infekcjom i leczeniu wszelkich chorób i zakażeń, które rozwijają się z obniżonego układu odpornościowego jest jedynym celem leczenia immunosupresji.
Osoby z osłabionym układem odpornościowym powinny unikać kontaktu z osobami z infekcjami lub chorobami zakaźnymi. Zaleca się unikanie osób, które zostały zaszczepione żywymi szczepionkami przeciw wirusowi w ciągu ostatnich 2 tygodni.
W przypadku rozwoju infekcji, lekarz może zalecić agresywne leczenie zakażenia, zalecając następujące leczenie:
- Zaleca się długotrwałe stosowanie antybiotyków i leków przeciwgrzybiczych oraz profilaktyczne (profilaktyczne) leczenie.
- Infekcje wirusowe i niektóre rodzaje nowotworów mogą wymagać stosowania leków immunostymulujących, takich jak interferon, ponieważ jest to lek, który poprawia działanie układu odpornościowego.
- Pacjenci HIV lub AIDS mogą przyjmować kombinacje leków, aby poprawić odporność i zmniejszyć ilość wirusa HIV w układzie odpornościowym.
- Szczepionki przeciwko bakteriom, takim jak Streptococcus pneumonia i Haemophilus influenzae, należy podawać 2 tygodnie przed planowanymi zabiegami.
- Pewne niedobory odporności mogą wymagać przeszczepu szpiku kostnego.
Na szczęście immunosupresja wywołana lekami często ustępuje po zaprzestaniu przyjmowania przepisanych leków. Zawsze postępuj zgodnie z instrukcjami lekarza i nie przerywaj przyjmowania zaleconych leków, chyba że zaleci to lekarz.
Źródła:
"Immunosupresja". Słownik medyczny Mosby's Medical, Nursing and Allied Health. 6 ed. New York: Mosby, 2002: 872.
Schwarz, Thomas. "Immunologia." Dermatologia. 2. Ed. Jean Bolognia. Nowy Jork: Mosby, 2008: 63-75.