Ponad 500 000 przeszczepów narządów wykonano w USA
Według United Network for Organ Sharing (UNOS), w okresie od 1 stycznia 1988 r. Do 30 czerwca 2016 r. Przeszczepiono w Stanach Zjednoczonych 669 556 narządów. Chociaż liczby te są zadziwiająco imponujące, po prostu nie ma wystarczającej liczby organów dostępnych dla tych, którzy ich potrzebują. Obecnie 120.139 osób potrzebuje ratunkowego przeszczepu narządów.
Oto sześć najczęściej stosowanych przeszczepień pojedynczych narządów w kolejności malejącej częstotliwości. Poszczególne przeszczepy są określone, ponieważ biorcy narządów często otrzymują więcej niż jeden narząd w tym samym czasie. Na przykład liczba przeszczepów nerek / trzustki (21,727) w wyżej wymienionym okresie jest większa niż liczba samych przeszczepów trzustki (8235).
1 -
NerkaLiczba przeszczepów nerek od 1 stycznia 1988 r. Do 30 czerwca 2016 r. Wynosiła 395,510
Nerki są najczęściej przeszczepianym narządem. W 2011 r. Przeprowadzono 11 835 transplantacji nerki od dawcy i dawcy oraz 5772 transplantacji żywych dawców.
Przeszczep nerki jest stosowany w leczeniu osób ze schyłkową niewydolnością nerek lub niewydolnością nerek. Zazwyczaj taka niewydolność nerek wynika z cukrzycy lub ciężkiego nadciśnienia. W przeważającej części przeszczepy nerki są skuteczniejsze od dializy i poprawiają styl życia i zwiększają długość życia w większym stopniu niż dializa .
W latach sześćdziesiątych jedynym lekiem immunosupresyjnym, który zwalczaliśmy odrzucenie narządów, były azatiopryna i prednizon. Ponieważ w tych wczesnych latach transplantacji mieliśmy mniej leków immunosupresyjnych, nerki pobierane od żywych dawców były bardziej prawdopodobne niż nerki pobierane od zmarłych dawców.
Dzisiaj mamy wiele leków, które pomagają tłumić odpowiedź immunologiczną u osób, które otrzymują przeszczepy nerki. W szczególności te leki tłumią różnorodne odpowiedzi immunologiczne, w tym te wywołane przez bakterie, grzyby i nowotwory złośliwe.
Środki stosowane do tłumienia odrzucania są ogólnie klasyfikowane jako czynniki indukujące lub środki konserwujące . Indukcje zmniejszają ryzyko ostrego odrzucenia i są podawane w momencie przeszczepu. U osób otrzymujących nerki, te czynniki indukujące obejmują przeciwciała, które eliminują stosowanie albo steroidów, albo inhibitorów kalcyneuryny (cyklosporyny i takrolimusu) i związanych z nimi toksyczności.
Terapia podtrzymująca pomaga zapobiec nagłemu odrzuceniu i utracie nerki. Zazwyczaj pacjenci otrzymują następującą terapię: prednizon (steroidy), inhibitor kalcyneuryny i antymetabolit (pomyśl azitoprynę lub, częściej, mykofenolan mofetylu). Terapia podtrzymująca jest korygowana w czasie.
Dzięki usprawnieniu leczenia immunosupresyjnego, utrata transplantowanych nerek z powodu ostrego odrzucenia jest niezbyt częsta. Według stanu na grudzień 2012 r. Liczba biorców nerki, którzy przeżyli po pięciu latach lub wskaźnik przeżycia pięcioletniego, wyniósł 83,4% w przypadku nerek pobranych od zmarłych dawców i 92% w przypadku nerek pobranych od żywych dawców.
Z biegiem czasu jednak funkcja transplantowanych nerek jest osłabiona przez słabo poznany proces przewlekły, obejmujący śródmiąższowe zwłóknienie, zanik kanalików, waskulopatię i kłębuszków. Tak więc przeciętna długość życia osób otrzymujących nerki od żywych dawców wynosi 20 lat, a dla odbiorców zmarłych narządów od dawców wynosi 14 lat.
Żyjący dawcy będący wolontariuszami powinni zostać oczyszczeni z poważnych schorzeń, a zmarli dawcy nie powinni mieć żadnych rodzajów chorób, które mogą być przenoszone na biorcę, takich jak HIV, zapalenie wątroby lub rak przerzutowy.
Dawców dopasowuje się do biorców za pomocą antygenów grup krwi (np. Typu krwi) i antygenów głównego kompleksu zgodności tkankowej HLA. Odbiorcy nerek, którzy są lepiej dopasowani przez typy HLA, radzą sobie lepiej niż ci z niedopasowanymi typami HLA. Zazwyczaj krewni pierwszego stopnia częściej wyrażają pasujące antygeny transplantacyjne HLA. Innymi słowy, krewny pierwszego stopnia jest bardziej prawdopodobne, że dostarczy zdolny do życia narząd, który będzie lepszy od nerki od martwego ciała.
Operacja przeszczepienia nerki jest stosunkowo nieinwazyjna, a narząd umieszczony jest na dole pachwinowym, bez konieczności naruszania jamy otrzewnej. Jeśli wszystko pójdzie gładko, odbiorca nerki może oczekiwać, że zostanie wypisany ze szpitala w doskonałym stanie po pięciu dniach.
Nerki pobrane od zmarłych dawców mogą być przechowywane przez około 48 godzin przed przeszczepem. Tym razem personel medyczny ma odpowiedni czas na pisanie, krzyżowanie, selekcję i transport tych narządów.
2 -
WątrobaLiczba przeszczepów wątroby między 1 stycznia 1988 r. A 30 czerwca 2016 r . Wyniosła 143 856.
Podobnie jak w przypadku nerki i przeszczepu nerek, wątroby mogą pochodzić od żywych dawców. Zmarłe dawstwa narządów wątroby pochodzą zazwyczaj od dawców martwych mózgu, którzy są młodsi niż 60 lat. Dawca zmarły musi spełniać określone kryteria, w tym brak uszkodzeń wątroby spowodowanych urazami lub chorobami takimi jak zapalenie wątroby.
Specjaliści dopasowują darczyńców do odbiorców, korzystając z kompatybilności ABO i wielkości osoby. Co ciekawe w przypadkach nagłych wątroba może być podzielona (rozdwojona wątroba) i dostarczona dwóm dzieciom. Również w przypadkach nagłych lub znacznych niedoborów narządów można stosować wątroby niekompatybilne z ABO. W przeciwieństwie do przeszczepów nerek, wątroby nie trzeba badać pod kątem zgodności z HLA.
Wątroba jest jedynym narządem trzewnym, który posiada niezwykły potencjał regeneracyjny. Innymi słowy, wątroba odrasta. Ten potencjał regeneracyjny jest powodem, dla którego możliwe jest częściowe przeszczepienie wątroby. Po przeszczepieniu porcji lub płata wątroby nastąpi jej regeneracja.
Przy transplantacji wątroby większy płat prawy jest preferowany w stosunku do lewego płata. Co więcej, chociaż wykonuje się częściowe przeszczepy wątroby pobrane od żywych dawców, typowo wątroby pobiera się od zwłok. W 2012 r. Tylko 4 procent przeszczepów narządów wątrobowych (246 zabiegów) uzyskano od żywych dawców.
Przeszczepianie wątroby jest oferowane jako środek leczenia po wyczerpaniu wszystkich innych opcji. Jest on przeznaczony dla osób z ciężką i nieodwracalną chorobą wątroby, dla których nie ma dalszych możliwości leczenia medycznego lub chirurgicznego. Na przykład osoba z zaawansowaną marskością wątroby spowodowaną przez zapalenie wątroby typu C lub alkoholizm może być kandydatem do przeszczepienia wątroby.
Przy transplantacji wątroby bardzo ważne jest wyczucie czasu. Osoba przyjmująca przeszczep musi być na tyle chora, aby potrzebować przeszczepu, ale na tyle dobrze, aby wyzdrowieć po operacji.
Przeszczepienie całej wątroby lub transplantacja ortotopowa jest poważnym zabiegiem chirurgicznym i technicznym wyzwaniem - szczególnie u osób z nadciśnieniem wrotnym, którego częstą przyczyną jest marskość. Połączenie nadciśnienia wrotnego i koagulopatii lub upośledzenie krzepnięcia krwi, które wynika z niewydolności wątroby, może prowadzić do znacznej utraty krwi podczas zabiegu chirurgicznego i dużych przetoczeń krwi. Ponadto, aby usunąć całą wątrobę, a następnie zastąpić ją, należy najpierw przeprowadzić sekcję (cięcie), a następnie zespolić (połączyć) kilka ważnych naczyń krwionośnych i innych struktur, takich jak żyła dolna, żyła wrotna, tętnica wątrobowa i przewód żółciowy.
3 -
SerceLiczba przeszczepów serca między 1 stycznia 1988 r. A 30 czerwca 2016 r . Wyniosła 64 085.
Zastąpienie serca było kiedyś czymś, o czym pisali pisarze science fiction, ale zrobiliśmy to. Potrzeba było ponad 200 lat na postęp w zrozumieniu zarówno immunologii, jak i usprawnień w chirurgii, a także technikę szycia i technikę otwierania drzwi do przeszczepu serca. W 1967 r. Pierwszy przeszczep serca wykonano w Kapsztadzie w Południowej Afryce przez chirurga o nazwisku Dr Christiaan Barnard.
Chociaż imponujące technologicznie, wczesne przeszczepy serca nie przedłużały przeżycia w żaden istotny sposób. W rzeczywistości pacjent Barnarda żył zaledwie 18 dni po otrzymaniu nowego serca. Wymagałoby ulepszenia leków immunosupresyjnych i typowania tkanek, aby poprawić przeżycie po operacji serca.
Według amerykańskiego Departamentu Zdrowia i Opieki Społecznej, w 2012 r. Pięcioletni wskaźnik przeżycia lub liczba osób, które jeszcze żyły pięć lat po transplantacji serca, wynosi 76,8 procent.
4 -
PłucoLiczba przeszczepów płuc między 1 stycznia 1988 r. A 30 czerwca 2016 r . Wyniosła 32 224.
Od 1985 roku na świecie wykonano ponad 40 000 przeszczepów płuc. Przeszczepienie płuc odbywa się u osób ze schyłkową chorobą płuc, która nie jest nowotworowa (niezłośliwa). Oto cztery najważniejsze wskazania do przeszczepu płuc:
- Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP)
- Idiopatyczne zwłóknienie płuc
- Zwłóknienie torbielowate
- Rozedma niedoboru alfa-1 z antytrypsyną
Zazwyczaj płuca są pobierane od zmarłych dawców z całkowitą niewydolnością mózgu (śmierć mózgu). Jednak od 15 do 20 procent takich dawców ma płuca odpowiednie do przeszczepu.
W przypadku większości typów chorób wymagających transplantacji płuc można przeszczepić jedno lub dwa płuca. W przypadku mukowiscydozy i innych postaci rozstrzeni oskrzelowych należy przeszczepić oba płuca. Przeprowadza się przeszczep obu płuc w celu powstrzymania infekcji przed rozprzestrzenianiem się z natywnej tkanki płucnej do przeszczepionej tkanki płucnej. Chociaż jeden lub dwa płuca można przeszczepić w celu leczenia większości rodzajów chorób, zwykle preferowane jest przeszczepienie dwóch płuc.
Prawe płuco jest podzielone na trzy płaty, a lewe płuco jest podzielone na dwa płaty. Transplantacja płata pobranego od żywego dawcy została przeprowadzona w przeszłości, ale obecnie jest rzadka. Zazwyczaj taki przeszczep lobarowy był wykonywany u nastolatków i młodych dorosłych z mukowiscydozą, którzy prawdopodobnie zginęliby w oczekiwaniu na obustronny (lub podwójny) przeszczep płuc nabytych od zmarłego dawcy lub zwłok.
Zazwyczaj jakość życia znacznie się poprawia u osób otrzymujących przeszczepy płuc. Rzeczywisty czas, w jakim dana osoba żyje z przeszczepem, jest różny w zależności od tego, która choroba wymagała przeszczepu, a także od wieku biorcy - z młodszymi biorcami żyjącymi dłużej - oraz od procedury przeszczepienia. Ogólnie rzecz biorąc, wiele osób, które otrzymują przeszczepy płuc, żyje około 10 lat, zanim nieuchronnie ustąpią chroniczne odrzucenie.
5 -
TrzustkaLiczba przeszczepów trzustki między 1 stycznia 1988 r. A 30 czerwca 2016 r . Wyniosła 8235 osób.
Pierwszy przeszczep trzustki wykonali William Kelly i Richard Lillehei na University of Minnesota w 1966 roku. Od tamtej pory wykonano ponad 25 000 przeszczepów trzustki w Stanach Zjednoczonych i ponad 35 000 na całym świecie. Zazwyczaj trzustki są pobierane od zmarłych dawców; jednakże, choć znacznie rzadziej, można również stosować żywych dawców.
Przeszczepienie trzustki jest ostatecznym długotrwałym leczeniem dla osób z cukrzycą insulinozależną (cukrzyca typu 1). Przeszczep taki może przywrócić prawidłową homeostazę glukozy i metabolizm, a także zmniejszyć ryzyko powikłań odległych w następstwie cukrzycy.
Warto zauważyć, że przeszczepy trzustki są często porównywane z przeszczepami wysepek , które są mniej inwazyjne. Komórki wysepek to skupiska komórek trzustki, które produkują hormony, takie jak insulina i glukagon. Chociaż przeszczepy wysepek uległy znacznej poprawie w ostatnich latach, przeszczepy trzustki działają lepiej niż przeszczepy wysepek. Zamiast konkurencyjnych procedur, najlepiej jest przeglądać przeszczepy trzustki i wysepek jako procedury uzupełniające, które mogą pomóc potrzebującemu.
6 -
JelitoLiczba przeszczepów jelit między 1 stycznia 1988 r. A 30 czerwca 2016 r . Wynosiła 2733.
Przeszczepienie jelita jest złożoną procedurą. W ostatnich latach ta procedura zyskała popularność w leczeniu zespołu krótkiego jelita, w którym ludzie nie są w stanie wchłonąć wystarczającej ilości wody, kalorii, białka, tłuszczu, witamin, minerałów i tak dalej. Zazwyczaj osoby, które otrzymują przeszczepy jelit doświadczają niewydolności jelitowej i wymagają całkowitego żywienia pozajelitowego (TPN) lub żywienia dożylnego.
Prawie 80 procent osób, które przeszczepiono jelita, osiąga pełną funkcję w przeszczepie jelitowym. Powikłania związane z tą procedurą obejmują zakażenie CMV , ostre i przewlekłe odrzucenie oraz pooperacyjną chorobę limfoproliferacyjną.
Źródła:
Azzi J, Milford EL, Sayegh MH, Chandraker A. Transplantacja w leczeniu niewydolności nerek. W: Kasper D, Fauci A, Hauser S, Longo D, Jameson J, Loscalzo J. eds. Harrison's Principles of Internal Medicine, 19e. Nowy Jork, NY: McGraw-Hill; 2015.
Gruessner AC, Jie T, Papas K, Porubsky M, Rana A, Smith M, Yost SE, L. Dunn D, Gruessner RG. Przeszczep. W: Brunicardi F, Andersen DK, Billiar TR, Dunn DL, Hunter JG, Matthews JB, Pollock RE. eds. Schwartz's Principles of Surgery, 10e . Nowy Jork, NY: McGraw-Hill; 2014.
Tavakkoli A, Ashley SW, Zinner MJ. Jelito cienkie. W: Brunicardi F, Andersen DK, Billiar TR, Dunn DL, Hunter JG, Matthews JB, Pollock RE. eds. Schwartz's Principles of Surgery, 10e . Nowy Jork, NY: McGraw-Hill; 2014.
Przeszczepy według typu organów 1 stycznia 1988 r. - 30 czerwca 2016 r. Zjednoczona sieć udostępniania organów: https://www.unos.org/data/.
Trulock EP. Przeszczep płuc. W: Kasper D, Fauci A, Hauser S, Longo D, Jameson J, Loscalzo J. eds. Harrison's Principles of Internal Medicine, 19e . Nowy Jork, NY: McGraw-Hill; 2015.