Powszechnie przyjmuje się, że HIV-1 powstał w wyniku hybrydyzacji (lub zmieszania) dwóch szczepów małpiego wirusa niedoboru odporności (SIV) - jednego z makaków z czerwoną czapeczką i drugiego z małpy o większym punkcie. Uważa się, że zhybrydyzowany SIV zainfekował szympansa Troglodyta Pan w Afryce Środkowej, który następnie został przekazany ludziom poprzez ekspozycję krwi na krew i / lub spożycie mięsa buszli.
Choroby odzwierzęce
Choroby odzwierzęce - te, które przeskakują ze zwierząt na ludzi - nie są rzadkimi zjawiskami, a coraz więcej dowodów genetycznych sugeruje, że nawet odra, ospa i błonica mogą być wynikiem zakażenia międzygatunkowego. Salmonelloza , infekcja bakteryjna, która może przejść do stanu określającego AIDS , jest doskonałym przykładem, najczęściej wynikiem spożycia skażonego mięsa, jajek lub produktów mlecznych.
Nowe badania przeprowadzone przez naukowców z Oxford University dowiodły, że "skok" prawdopodobnie miał miejsce w Kinszasie, stolicy Demokratycznej Republiki Konga (DRK), gdzieś w latach 20. XX wieku i był źródłem wirusa pandemicznego, jaki znamy dzisiaj.
Sekwencjonowanie genetyczne potwierdza centrum geograficzne
Aby to ustalić, naukowcy porównali różnorodność genetyczną wirusów znalezionych w Zagłębiu Kongo, w tym DRK i Kamerun. Mogli ustalić, że w oparciu o wskazówki genetyczne i dane historyczne wybuch epidemii nie rozpoczął się w Kamerunie, jak wcześniej sądzono, ale był wynikiem rozprzestrzeniania się wirusa między Kinszasą i Kamerunem w wyniku handlu rzekami.
Badacze ostatecznie potwierdzili, że wirus znaleziony w Kinszasie wykazywał większą różnorodność genetyczną HIV-1 niż gdziekolwiek indziej - co wynikało z rozprzestrzeniania się szybko zmieniającego się wirusa z człowieka na człowieka - jak również najstarszych znanych sekwencji genetycznych HIV-1.
Od lat dwudziestych do pięćdziesiątych, szybka urbanizacja i rozwój kolei sprawiły, że Kinszasa była stolicą transportu, umożliwiając rozprzestrzenianie się wirusa HIV-1 w całym kraju, a wkrótce potem na Wschodnią i Południową Afrykę.
Odcisk genetyczny pozostawiony w tym okresie obrazował rozprzestrzenianie się wirusa w całej DRK (kraju mniej więcej wielkości Europy Zachodniej), ponieważ ludzie podróżowali koleją i wzdłuż dróg wodnych do miast Mbuji-Mayi i Lubumbashi na południu i Kisangani na północy .
W latach 50. i 60. XX w. Stosowanie niezesterylizowanych igieł podskórnych w klinikach chorób przenoszonych drogą płciową oraz rozwój handlowego handlu seksualnego były jednymi z czynników szybkiego rozprzestrzeniania się wirusów, szczególnie w społecznościach górniczych, w których istniały (i nadal istnieją) ) wysoko wykwalifikowanych pracowników.
W ciągu 20 lat systemy transportowe umożliwiające rozprzestrzenianie się wirusa były mniej aktywne, ale nie miało to większego znaczenia. Na początku lat 70. nasiona pandemii zostały już dobrze zasiane i szybko przedostały się do Ameryki Północnej i Europy dzięki zwiększonym podróżom lotniczym i oceanicznym.
Dopiero w 1981 roku zidentyfikowano pierwsze przypadki AIDS w USA, a następnie izolację wirusa HIV-1 w 1983 roku. Dzisiaj, w wyniku globalnej pandemii, pojawiło się prawie 75 milionów infekcji, co spowodowało ponad 30 miliony zgonów. Od 2016 r. Wspólny program ONZ w sprawie HIV / AIDS informuje, że ponad 36 milionów ludzi żyje z tą chorobą na całym świecie.
Źródła
Gao, F .; Bailes, E .; Chen, Y .; et al. "Pochodzenie wirusa HIV-1 u szympansa Pan troglodytes troglodytes". Natura . 4 lutego 1999; 397 (6718): 385-386.
Bedford, M .; Ward, A .; Tatem, J .; Sousa i in. "Wczesne rozprzestrzenianie się i epidemiczny zapłon HIV-1 w ludzkich populacjach." Nauka . 3 października 2014 r .; 346 (6205): 56-61.
Wspólny program ONZ w zakresie HIV / AIDS (UNAIDS). "Raporty globalne - raport UNAIDS dotyczący globalnej epidemii AIDS 2013". 2013; Genewa, Szwajcaria.
Centers for Disease Control and Prevention (CDC). Pneumocystis pneumonia - Los Angeles. " Tygodnik chorobowości i śmiertelności (MMWR), 1981, Atlanta, Georgia.
Barré-Sinoussi, F .; Chermann, J .; Rey, F .; et al. "Izolacja retrowirusów T-limfotropowych od pacjenta zagrożonego zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS)." Nauka. 20 maja 1983 r., 220 (4599): 868-871.