Pełny przegląd mielofibrozy

Mielobazroza jest chorobą szpiku kostnego, która powoduje, że szpik staje się włóknisty lub bliznowaty. Blizna tworzy się we krwiotwórczej tkance szpiku, w pustych jamach niektórych kości. "Blizna" w mielofibrozie jest jednak inna niż blizny wynikające z gojenia ran skóry. Szpik kostny jest miejscem produkcji dla wszystkich komórek krwi w ciele, a zatem proces powstawania blizn, który się tam zaczyna, nie jest łagodny, i może w końcu prowadzić do problemów z liczbą komórek, poważnymi komplikacjami i skróceniem długości życia.

Kiedy włóknienie przejmuje kontrolę, prowadzi to do gorszej i gorszej produkcji komórek krwi, z nieprawidłowościami w liczbie komórek, a czasem we krwi. Ostatecznie, w zaawansowanym włóknieniu szpiku, może to spowodować niepowodzenie szpiku w wykonywaniu jego pracy. W przypadku progresji lub rozwoju mielofibrozy możliwe są komplikacje zagrażające życiu, takie jak białaczka i poważne krzepnięcie krwi oraz krwawienie. Możliwe jest również, że szpikowe zapalenie stawów prowadzi do ostrej białaczki , zagrażającego życiu raka krwi.

Pierwotne a wtórne włóknienie szpiku

Zwłóknienie szpiku może być pierwotne lub wtórne. Kiedy pojawia się na nowo lub jest wykrywane przez siebie po raz pierwszy, nazywa się to pierwotną zwłóknieniem szpiku. Gdy rozwija się w związku z jakąś inną chorobą, urazem lub stanem krwi, nazywa się wtórną zwłóknieniem szpiku. Na przykład, zwłóknienie szpiku po zaburzeniu krwi zwanym czerwienicą prawdziwą jest jedną z form wtórnej mielofibrosji.

Czy to jest to samo, co rak?

Ma wiele rzeczy wspólnych z rakiem, ale eksperci nazywają go "nowotworem mieloproliferacyjnym" . Aby zachować prostotę, słowo " nowotwór" można uważać za wymyślne określenie "guz lub wzrost", a nowotwory lub wzrosty mogą być łagodne. lub złośliwy. Mielofibroza zdecydowanie nie jest łagodna, ale brakuje jej również niektórych cech, których ludzie oczekiwali, gdy myśleli o raku lub złośliwych nowotworach.

To powiedziawszy, niezależnie od tego, czy patrzysz na mielofibry jako nowotwór, czy też na szkodliwy wzrost tkanki szpiku kostnego, nie ma obecnie terapii leczniczej o działaniu leczniczym (ale przeszczep szpiku kostnego może być leczeniem) i jest to proces, który może się rozwijać, aby spowodować szkody - choć z różnymi prędkościami u różnych ludzi. Zaawansowane formy mielofibrozy ograniczają długość życia i stwarzają znaczące obciążenie dla zdrowia pacjentów.

Znajdziesz wiele stron poświęconych pacjentom, które odnoszą się do mielofibrozy jako "rzadkiego raka krwi". Może to być skuteczny sposób komunikowania ogólnej koncepcji, ale jest też więcej do opowiadania. Włóknienie szpiku może prowadzić do raka krwi, ale w niektórych przypadkach zwłóknienie szpiku może wynikać z raka krwi.

Rodzaje

Poza pierwotnymi i wtórnymi istnieją inne sposoby na klasyfikację mielofibrosji. Jednym ze sposobów jest pogrupowanie przypadków tej choroby na oddzielne kategorie ryzyka w zależności od ustaleń danej osoby, gdy choroba zostanie po raz pierwszy zdiagnozowana. Dostępnych jest kilka różnych narzędzi pomagających lekarzom określić poziom ryzyka, aby pomóc w prowadzeniu leczenia i kształtowaniu prognozy.

Rozpowszechnienie

Według Towarzystwa Białaczki i Chłoniaka , mielofibrosa występuje rocznie u około 1,5 na 100 000 osób w Stanach Zjednoczonych.

Wpływa zarówno na mężczyzn, jak i kobiety i jest zwykle diagnozowany u osób w wieku powyżej 60 lat, ale może wystąpić w każdym wieku. Szacuje się, że od 16,000 do 18 500 osób w Stanach Zjednoczonych ma włókniakowatość.

Przyczyny

Wiadomo, że zaangażowanych jest wiele rodzajów komórek szpiku i genów, jednak dokładna przyczyna nadmiernego powstawania blizn w mielofibrozie nie jest całkowicie jasna. Znaleziono wiele nieprawidłowości genetycznych i chromosomalnych, w tym mutację zwaną "mutacją missense JAK2 V617F", jednak posiadanie tej mutacji nie oznacza, że ​​będziesz musiał rozwinąć pierwotną mielofizję. Przyczyna takich mutacji jest nieznana i w większości przypadków nie można powiązać z pierwotną mielofibrosą specyficznych ekspozycji lub czynników ryzyka.

Oprócz nowotworów krwi, inne nienowotworowe zaburzenia krwi znane jako "nowotwory mieloproliferacyjne", takie jak czerwienica prawdziwa i nadpłytkowość samoistna mogą również prowadzić do drugorzędowej mielofibrosji. Wtórna lub interaktywna mielofibra może również wystąpić w odpowiedzi na uraz chemiczny lub fizyczny, zakażenie lub utratę dopływu krwi do szpiku kostnego.

Pierwotne włóknienie szpiku, zwłóknienie szpiku związanego z czerwienicą prawdziwą, oraz zwłóknienie szpiku kostnego związane z nadpłytkowością są niekiedy łączone jako "włókniakowate", ale naukowcy twierdzą, że może być więcej do nauczenia się i zrozumienia różnic między poszczególnymi typami.

Objawy

Wielu pacjentów nie ma żadnych objawów w momencie rozpoznania, ale typowe objawy to:

Niewydolność szpiku kostnego może prowadzić do objawów z małej liczby krwinek, takich jak zmęczenie spowodowane posiadaniem zbyt małej liczby zdrowych krwinek czerwonych. Wpływ na płytki krwi może również prowadzić do krwawień i problemów z krzepnięciem krwi.

Inne objawy, takie jak wypełnienie lub ciśnienie w jamie brzusznej, mogą być spowodowane wszystkim, co dzieje się poza pokrytym bliznami szpikiem kostnym, w celu wytworzenia nowych komórek krwi:

Poważne powikłania mielofibrozy zwykle pochodzą z niewydolności szpiku kostnego i hematopoezy pozaszpikowej .

Istnieje zwiększone ryzyko transformacji do ostrej białaczki szpikowej (AML) z mielofibrosis, a około 20 procent osób z mielofibrozą rozwija ostrą białaczkę.

Diagnoza

Oprócz informacji, które lekarz przekazuje przez objawy i badanie fizykalne, istnieje kilka testów, które oferują cenne informacje diagnostyczne. Obejmują one morfologię krwi, inne badania krwi, badania obrazowe, takie jak prześwietlenia rentgenowskie i MRI, testy szpiku kostnego i testy genetyczne. Próbka krwi lub szpiku kostnego może zostać wysłana do laboratorium w celu poszukiwania mutacji genowych (takich jak mutacje JAK2, CALR lub MPL), które są bardzo często obecne u osób z mielofibrozą.

Do innych rzeczy, które mogą wyglądać na mielofibrozy, ale nie należą, należą przewlekła białaczka szpikowa, inne zespoły mieloproliferacyjne, przewlekła białaczka mielomonocytowa i ostra białaczka szpikowa.

Leczenie

Obecnie nie ma opcji leczniczej o działaniu leczniczym. Celem większości pacjentów jest złagodzenie objawów, zmniejszenie powiększonej śledziony i polepszenie liczby krwinek. W połączeniu z tymi celami, nadrzędnym celem jest również zmniejszenie ryzyka powikłań.

Mielobazroza jest chorobą o niewielkiej liczbie zatwierdzonych opcji leczenia, ale wiele nowych leków jest badanych i rozwijanych. Leczenie jest oparte na określonych czynnikach, takich jak obecność objawów, a także na ryzyko konkretnego przypadku mielofibrozy, a także na wiek i ogólne / ogólne zdrowie.

Dla osób o bardzo niskim ryzyku i bez objawów sama obserwacja może być w porządku. W przypadku choroby wysokiego ryzyka często rozważa się przeszczep komórek macierzystych od dawcy , ale nie wszyscy pacjenci kwalifikują się do niego z powodu ryzyka. Niektórzy pacjenci są dobrymi kandydatami do konwencjonalnej terapii lekowej lub badanej terapii lekowej w badaniu klinicznym.

W 2011 r. Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła ruksolitynib (Jakafi) do leczenia mielofibrozy o pośrednim i wysokim ryzyku, w tym pierwotnej zwłóknienia szpiku kostnego, zwłóknienia mielofibrozy po policytemii, oraz nadtwardościowej trombocytemii mielofibrozy.

Inne terapie, które okazały się skuteczne w przypadku powiększonej śledziony i kontroli objawów obejmują chemioterapię, usunięcie śledziony lub splenektomię oraz radioterapię niskodawkową do śledziony. Transfuzje krwi można podać na anemię, a dla pacjentów z anemią zależną od transfuzji można stosować leki stymulujące szpik kostny, takie jak erytropoetynę, androgeny (na przykład danazol) i immunomodulatory (na przykład lenalidomid).

Rokowanie

Na podstawie wcześniejszych badań niektóre grupy osób, u których zdiagnozowano mielofibrosę, żyły przez wiele lat, podczas gdy w innych grupach przeżycie było krótsze niż 3 do 5 lat od rozpoznania. Około 60 procent pacjentów z pierwotną / idiopatyczną mielofibrozą żyje 5 lat. Istnieje jednak znacząca grupa pacjentów, którzy żyją 10 lat lub dłużej.

Do tych, którzy mają tendencję do czynienia bardzo dobrze, należą ci, których poziomy hemoglobiny są większe niż 10 g / dL, liczba płytek krwi większa niż 100 x 3 / uL i tych, którzy mają mniej powiększone wątroby. Rozmiar śledziony i płeć wydają się nie mieć większego wpływu na przeżycie w badaniach, chociaż teoretycznie, zmniejszenie wielkości śledziony może w niektórych przypadkach przełożyć się na korzyści dla przeżycia.

Słowo od

Jak dotąd, przeżycie osób z pierwotną mielofizją wydaje się mieć więcej wspólnego z ich indywidualnymi objawami i objawami choroby na początku i nie jest pod tak dużym wpływem jakiegokolwiek leczenia lub terapii; jest to jednak koncepcja ewolucji, która może się zmieniać wraz z rozwojem nauki. Coraz częściej pojawiają się nowe metody leczenia, a nauka w tym obszarze szybko się rozwija.

Źródła:

> Zwłóknienie szpiku: Nowe statystyki dla pracownika służby zdrowia: Edycja 2013. ScholarlyEditions, 22 lipca 2013.

> Gangat N, Caramazza D, Vaidya R i in. DIPSS-plus: udoskonalony dynamiczny międzynarodowy system prognostycznego oceniania (DIPSS) dla pierwotnej mielofibrozy, która zawiera informacje prognostyczne z karyotypu, liczby płytek krwi i statusu transfuzji. J Clin Oncol. 2011; 29: 392-397.

> Greenberg PL, Attar E, Bennett JM, i in. Zespoły mielodysplastyczne: wytyczne praktyki klinicznej w onkologii. JNCCN. 2013; 11 (7): 838-874.