W ciągu ostatniej dekady wielu ekspertów ds. Zdrowia wyraziło zaniepokojenie wzrostem liczby leków podawanych pacjentom w celu leczenia różnych schorzeń. Leki mają niekorzystne skutki, a jeśli osoba ma przyjmować leki, których nie potrzebują, narażają się na ryzyko wystąpienia negatywnych skutków ubocznych. Co więcej, leki kosztują pieniądze, a przyjmowanie nadmiaru leków jest marnotrawstwem i pobłażliwością.
Pojawiające się badania sugerują, że jedna trzecia osób z astmą rozpoznaną przez lekarza w rzeczywistości jej nie ma. Po pierwsze, wiele z tych osób zostało początkowo zdiagnozowanych bez korzyści z obiektywnych testów fizjologicznych (tj. Spirometrii lub testów czynnościowych płuc), a zatem zostały one błędnie zdiagnozowane. Po drugie, ci ludzie mogli doświadczyć remisji ze swojej astmy.
Podstawy astmy
Astma jest przewlekłą zapalną chorobą dróg oddechowych, która powoduje zmienne stopnie niedrożności dróg oddechowych i nadreaktywność oskrzeli, którą można odwrócić spontanicznie lub za pomocą leków . Warto zauważyć, że oskrzela to przejścia w płucach, które rozgałęziają się od tchawicy lub tchawicy.
Podczas zaostrzenia lub pogorszenia astmy oskrzela stają się nadreaktywne i zaczynają skurczyć się (np. Skurcz oskrzeli). Leki stosowane w leczeniu astmy obejmują wziewne kortykosteroidy i wziewne beta-agonistyczne leki rozszerzające oskrzela.
Typowe objawy astmy obejmują epizody duszności, świszczący oddech, ucisk w klatce piersiowej i (noc) kaszel. Astmę można wywołać przez alergie, palenie tytoniu, ćwiczenia fizyczne, stres i wiele innych.
Rozpoznanie astmy opiera się na historii choroby, badaniu klinicznym, badaniu czynności płuc (tj. Spirometrii) i badaniu prowokacji oskrzeli przy użyciu metylocholiny lub histaminy.
Spirometr jest urządzeniem służącym do pomiaru czynności płuc i objętości płuc, aby określić, jak dobrze oddycha dana osoba. Spirometria oskrzelowa jest rodzajem spirometrii, w której lekarz najpierw podaje lek rozszerzający oskrzela w celu otwarcia dróg oddechowych (jak agonista beta), a następnie poszukuje poprawy w objętości płuc wskazujących na astmę.
Czasami spirometria nie wspiera diagnozy astmy, ale osoba nadal jest podejrzewana o astmę. W takich przypadkach można wykonać test prowokacyjny oskrzelowy. W teście prowokacji oskrzeli specjalista podaje środek zwężający oskrzela, taki jak metylocholina lub histamina, który napina drogi oddechowe i poszukuje dowodów na zmniejszoną czynność płuc wskazującą na astmę.
Nowe badania
Wyniki badań podłużnych z stycznia 2017 r. Opublikowanych w JAMA sugerują, że jedna trzecia kanadyjskich dorosłych, u których niedawno zdiagnozowano astmę, w rzeczywistości jej nie ma.
W badaniu wzięło udział 613 losowo wybranych uczestników z 10 największych miast kanadyjskich od stycznia 2012 r. Do lutego 2016 r. Wszyscy uczestnicy mieli co najmniej 18 lat i zdiagnozowano astmę w ciągu ostatnich pięciu lat. Uczestnicy badania spełniali następujące kryteria:
- Brak historii palenia tytoniu lub historii palenia mniejszej niż 10 paczek (aby wykluczyć uczestników z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc )
- Nie stosuje się leczenia długotrwałym prednizonem (glukokortykoidem)
- Nie jest w ciąży lub karmi piersią
- Potrafi wykonać spirometrię
- W ciągu ostatnich trzech miesięcy nie wystąpił zawał serca, udar lub tętniak (przeciwwskazania do badania prowokacyjnego oskrzeli)
Gdy było to możliwe, naukowcy uzyskali zapisy diagnostyczne od lekarzy uczestników dotyczące tego, w jaki sposób osoby te zostały pierwotnie zdiagnozowane z powodu astmy. W badaniu 24 procent lekarzy środowiskowych nie odpowiedziało na prośby badaczy o takie informacje.
Podczas serii wizyt przez kilka tygodni naukowcy wykorzystali domowe mierniki przepływu szczytowego i monitorowanie objawów, spirometrię oskrzeli i seryjne testy prowokacji oskrzeli, aby dowiedzieć się, kto nie chorował na astmę. Uczestnicy bez astmy byli następnie odstawiani od leków na astmę i ponownie oceniani w ciągu roku. Naukowcy starali się również ustalić alternatywne diagnozy w przypadkach, gdy uczestnicy nie mieli astmy.
Ostatecznie astma została wykluczona w 203 z 613 uczestników (33,1 procent). Ponadto 181 uczestników (29,5%) nadal nie miało objawów astmy po dodatkowych 12 miesiącach obserwacji. Dwunastu uczestników (dwa procent) nie chorowało na astmę, ale miało poważne zaburzenia krążeniowo-oddechowe, które początkowo były błędnie diagnozowane przez lekarzy środowiskowych. Wreszcie, osoby, u których wykluczono rozpoznanie astmy, były mniej podatne na początkowe zdiagnozowanie za pomocą testów czynnościowych płuc i testów ograniczających przepływ powietrza w porównaniu z osobami, u których potwierdzono astmę.
Z tego badania można wyciągnąć dwa ważne spostrzeżenia:
- Dorośli, u których zdiagnozowano astmę o początku dorosłości, mogą nadal nie mieć astmy lub potrzebować leków na astmę w nieskończoność.
- Zgodnie z wytycznymi klinicznymi więcej lekarzy musi najpierw zastosować fizjologiczne testy diagnostyczne, takie jak spirometria oskrzeli, aby właściwie zdiagnozować astmę. Samo poleganie na historii pacjenta, badaniu fizykalnym i zdolnościach klinicznych jest niewystarczające w diagnozowaniu tego stanu.
Należy zauważyć, że badanie miało ograniczenia, które utrudniają generowanie wyników dla wszystkich chorych na astmę. W szczególności badacze wykluczyli pewną liczbę osób z astmą o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego (tj. Wymagających długotrwałego leczenia prednizonem), a tylko 45 procent uczestników badania wymagało codziennego przyjmowania leków w celu kontrolowania ich astmy. Zatem nie można było oszacować remisji wśród uczestników z cięższą astmą. Zamiast tego obserwowany wysoki odsetek remisji (33,1%) dotyczy tylko tych, u których pierwotnie zdiagnozowano łagodniejszą astmę. W rzeczywistości inne badania podłużne, w których ocenia się odsetek remisji dorosłych chorych na astmę wśród osób o spektrum nasilenia choroby, wskazują, że odsetek remisji jest niższy.
Ponadto, ponieważ niektórym uczestnikom brakowało dokumentacji od momentu, w którym początkowo zdiagnozowano astmę lub początkowo zdiagnozowano bez korzystania z testów diagnostycznych, nie jest jasne, ilu uczestników miało niewłaściwie zdiagnozowaną astmę. Innymi słowy, niektórzy uczestnicy, którzy doświadczyli "remisji", mogli nigdy nie mieć astmy.
Co to wszystko oznacza
Około 75 procent dzieci chorych na astmę ostatecznie osiąga stan zaawansowania w wieku dorosłym. Jednak badania wykazały, że remisja wśród osób z astmą o początku dorosłym jest znacznie niższa. Obecne badania sugerują jednak, że więcej dorosłych niż wcześniej sądzono może doznać remisji łagodniejszej astmy. Ci dorośli mogą już nie potrzebować leków na astmę.
Jeśli u Ciebie lub kogoś bliskiego zdiagnozowano astmę u dorosłych, pamiętaj o następujących kwestiach:
- Częścią zarządzania tym warunkiem jest monitorowanie. Jeśli twoje symptomy albo zmniejszą się albo przekazują, możesz potrzebować albo mniej albo żadne lekarstwa na astmę, odpowiednio. Należy monitorować własne objawy i zaostrzenia astmy (np. "Ataki astmy") i udostępniać te informacje swojemu lekarzowi.
- Powinieneś także użyć miernika przepływu szczytowego, aby sprawdzić, jak dobrze Twoja astma jest kontrolowana w domu. Jeśli okaże się, że astma ustępuje, wróć do lekarza w celu ponownej oceny. Możesz już nie potrzebować leków na astmę.
Wreszcie, jeśli zdiagnozowano u Ciebie astmę u dorosłych, ale Twój lekarz nigdy nie użył spirometrii lub innych testów diagnostycznych do potwierdzenia diagnozy, możesz zaplanować wizytę u specjalisty, który wykona te testy. Jednym dużym wnioskiem z tego badania jest to, że testy fizjologiczne są niezbędne do zdiagnozowania astmy, a aktualne wytyczne zalecają takie badania.
> Źródła
> Aaron, SD, i in. Ponowna ocena diagnostyki u dorosłych z astmą rozpoznaną przez lekarza. JAMA. 2017; 317: 269-279.
> Wyzwalacze astmy i zarządzanie. Amerykańska Akademia Astmy, Alergii i Immunologii. https://www.aaa.org/
> Hollingsworth, HM i O'Connor GT. Astma - tutaj dzisiaj, odszedł jutro? JAMA. 2017; 317: 262-263.
> Usatine RP, Smith MA, Chumley HS, Mayeaux EJ, Jr .. Rozdział 55. Astma. W: Usatine RP, Smith MA, Chumley HS, Mayeaux EJ, Jr .. red. Atlas kolorów medycyny rodzinnej, 2e . Nowy Jork, NY: McGraw-Hill; 2013.