HIV i niedobór testosteronu

Praktyczne podejście dla mężczyzn i kobiet z HIV

Niedobór testosteronu często obserwuje się zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet z wirusem HIV . Nieprawidłowości hormonalne, które mogą wpływać na produkcję testosteronu, od dawna są uznawane za powikłania HIV od najwcześniejszych dni pandemii (chociaż na ogół wiązało się to z chorobą późnego stadium).

Jednak ostatnie badania wykazały, że prawie co piąty mężczyzna z HIV udokumentował niedobór testosteronu, niezależnie od liczby CD4 , miana wirusa lub stanu leczenia.

Podobnie niedobór testosteronu obserwuje się u jednej na cztery kobiety zakażonej HIV, najczęściej w kontekście ciężkiej, niewyjaśnionej utraty masy ciała (zanik wirusa HIV ).

Rola testosteronu

Testosteron jest hormonem steroidowym, który jest kluczowy dla rozwoju jąder (jąder) i prostaty u mężczyzn, jak również promowania drugorzędnych męskich cech płciowych (np. Beztłuszczowej masy mięśniowej, masy kostnej, wzrostu włosów). Testosteron jest również ważny dla kobiet w utrzymaniu prawidłowej masy mięśniowej i kostnej, chociaż na poziomach około 10% mniej niż u mężczyzn.

Zarówno u mężczyzn jak i kobiet testosteron jest niezbędny dla ogólnego stanu zdrowia i samopoczucia danej osoby, przyczyniając się do wzmocnienia siły, poziomu energii i libido.

Natomiast wyczerpanie testosteronu wiąże się z:

Niedobór testosteronu

Niedobór testosteronu u mężczyzn z HIV jest w dużej mierze związany z nieprawidłowością endokrynologiczną zwaną hipogonadyzmem u mężczyzn, w której funkcja męskich gonad (jąder) jest upośledzona, co skutkuje zmniejszeniem produkcji hormonów płciowych ponad to, czego można oczekiwać od określonego wieku mężczyzny.

W populacji ogólnej hipogonadyzm występuje u około 1 na 25 mężczyzn w wieku od 30 do 50 lat, wzrastając do 1 na 14 w wieku od 50 do 79 lat. Natomiast częstość występowania u mężczyzn z HIV jest tak duża, jak pięć razy większa.

Hipogonadyzm może być spowodowany przez defekt w samych jądrach (pierwotny) lub dysfunkcję występującą poza jądrami (wtórne). U dorosłych mężczyzn z HIV:

Hipogonadyzm może być również spowodowany przez świnkę dziecięcą lub nadużywanie sterydów anabolicznych. Nie wykazano, aby leki przeciw HIV przyczyniały się do hipogonadyzmu.

Objawy męskiego hipogonadyzmu

Hipogonadyzm u dorosłych mężczyzn charakteryzuje się niskim poziomem testosteronu w surowicy (krwi), a także jednym lub kilkoma z następujących objawów:

Testowanie i diagnostyka

Diagnozę przeprowadza się, mierząc ilość testosteronu we krwi, której są trzy różne podtypy. Po wykonaniu testu wyniki ujawnią zarówno całkowity testosteron osoby (wszystkie podtypy), jak i jeden z trzech podtypów zwanych wolnym testosteronem .

Darmowy testosteron jest po prostu rodzajem testosteronu, do którego nie jest przyłączone żadne białko, co pozwala mu wchodzić do komórek i aktywować receptory, których nie potrafią inne podtypy. Jest uważana za najdokładniejszą miarę niedoboru testosteronu, mimo że stanowi jedynie 2-3% całkowitej populacji. Sam testosteron jest uważany za mniej dokładny, ponieważ wyniki mogą wydawać się normalne, jeśli inne niewolne podtypy są podwyższone.

Testy należy wykonywać wcześnie rano, ponieważ poziomy mogą się zmieniać nawet o 20% w ciągu dnia. Poziomy "normalne" są po prostu poziomami w zakresie referencyjnym laboratorium. Zakresy te mogą się różnić, ale dla celów ilustracyjnych są z grubsza między

Jednak oceny "normalnej" nie można dokonać wyłącznie za pomocą liczb. Poziom testosteronu spada zwykle o około 1-2% rocznie po 40. roku życia. Dlatego, co może być "normalne" dla 60-letniego mężczyzny, nie będzie takie samo dla 30-latka. Oceny należy dokonywać indywidualnie z lekarzem prowadzącym.

Zalecane leczenie

Jeśli potwierdzenie hipogonadyzmu zostanie potwierdzone, może być wskazana terapia zastępcza testosteronem. Zazwyczaj zaleca się wstrzyknięcia domięśniowe z testosteronem, które dają niskie efekty uboczne, jeśli fizjologiczne dawki są stosowane i regulowane przez lekarza prowadzącego. Opcje zatwierdzone przez FDA obejmują Depotestosteron (cypionian testosteronu) i Delatestryl (testosteron enanthate).

Średnio wstrzyknięcia są podawane co dwa do czterech tygodni. Aby uniknąć efektów wahań poziomu testosteronu - które mogą powodować niekiedy dramatyczne wahania nastroju, energii i funkcji seksualnych - często stosuje się niższe dawki i krótsze odstępy między dawkami.

Efekty uboczne leczenia mogą obejmować:

Terapia zastępcza testosteronem może również powodować przyspieszenie istniejącego wcześniej raka prostaty . Z tego powodu poziomy antygenu specyficznego dla prostaty pacjenta (PSA) będą testowane i monitorowane podczas trwania terapii.

Ogólnie rzecz biorąc, zastrzyki domięśniowe oferują opłacalną opcję leczenia hipogonadyzmu, z towarzyszącym wzrostem czujności, dobrego samopoczucia, libido, beztłuszczowej masy mięśniowej i zdolności erekcji. Wady obejmują regularne wizyty u lekarza i podawanie leku.

Dostępne są także doustne, przezskórne i miejscowe środki żelujące, które mogą być stosowane w niektórych przypadkach. Porozmawiaj o tym z lekarzem.

Hipogonadyzm u kobiet zakażonych HIV

U kobiet testosteron jest wytwarzany w jajnikach i nadnerczach. Podobnie jak u mężczyzn, jest to ważny hormon do utrzymania prawidłowej masy mięśniowej i kostnej, a także energii, siły i libido.

Podczas gdy hipogonadyzm jest znacznie mniej powszechny u kobiet z HIV, może się zdarzyć i najczęściej występuje w kontekście zanikania HIV i zaawansowanej choroby. Implementacja ART może w wielu przypadkach odwrócić stratę czasu i stan hipogonady.

Obecnie nie ma ustalonych wytycznych dotyczących leczenia hipogonadyzmu u kobiet, a możliwości leczenia są ograniczone. Hormonalna terapia zastępcza (HRT) może być odpowiednia dla niektórych osób, podczas gdy krótkotrwałe stosowanie testosteronu może poprawić popęd płciowy, beztłuszczową masę mięśniową i poziom energii.

Jednak dane nadal są niekompletne na temat stosowania testosteronu w leczeniu hipogonadyzmu u kobiet przed menopauzą zakażonych wirusem HIV. Porozmawiaj ze swoim lekarzem o możliwych skutkach ubocznych. Testosteronu nie zaleca się kobietom w ciąży lub planującym ciążę.

Źródła:

Rietschel, P .; Corcoran, C .; Stanley T .; et al. "Częstość występowania hipogonadyzmu u mężczyzn z utratą masy ciała związaną z zakażeniem ludzkim wirusem niedoboru odporności, którzy otrzymywali wysoce aktywną terapię przeciwretrowirusową." Kliniczne choroby zakaźne. 2 listopada 2000; 31 (5): 1240-1244.

Hugh Jones, T. "Hipogonadyzm późnego początku". British Medical Journal. 13 lutego 2009 r .; 338: b352.

Huang, J .; Wilkie, S .; Dolan, S .; et al. "Zmniejszenie poziomu testosteronu u kobiet zakażonych wirusem niedoboru odporności z obniżoną masą ciała i niską wagą". Kliniczne choroby zakaźne. 28 stycznia 2003; 36 (4): 499-506.

Grinspoon, S. "Zastosowanie androgenów u zakażonych wirusem HIV mężczyzn i kobiet". Informator sieci badawczej lekarzy. Marzec 2005.

Kalyani, R .; Gavini, S .; i Dobs. A. "Męski hipogonadyzm w chorobie układowej". Endocrinology Metabolism Clinics of North America Journal. Czerwiec 2007; 36 (2): 333-48.

Carnegie, C. "Diagnoza hipogonadyzmu: ocena kliniczna i testy laboratoryjne." Przegląd w Urologii. 2004; 6 (6): s3-8.

Kumar, P .; Kumar, N .; Patidar, A .; et al. "Męski hipogonadyzm: objawy i leczenie". Journal of Advanced Pharmacological Technology and Research. Lipiec-wrzesień 2010 r .; 1 (3): 297-302.

Mylonakis, E .; Koutkia, P .; i Grinspoon, S. "Diagnoza i leczenie niedoboru androgenów u mężczyzn i kobiet zakażonych wirusem upośledzenia odporności człowieka". Kliniczne choroby zakaźne. 15 września 2001; 33 (6): 857-64.