Chociaż nie ma lekarstwa na chorobę Parkinsona , dostępnych jest wiele leków, które pomagają kontrolować objawy tej postępującej choroby.
Używane osobno lub (co jest bardziej prawdopodobne) w połączeniu, leki te pozwalają organizmowi lepiej funkcjonować, co z kolei pomaga robić rzeczy, które chcesz lub potrzebujesz.
Osoby cierpiące na chorobę Parkinsona mogą pomóc sobie, ucząc się, jak działają te leki, jakie mogą przynosić korzyści i jakie skutki uboczne mogą powodować. Następnie, kiedy twój lekarz sugeruje zmianę lub dodatek do przyjmowanych leków, możesz podjąć świadomą decyzję o leczeniu.
Terapia zastępcza dopaminy
Levodopa lub L-DOPA, jak powszechnie wiadomo, jest uważana za standard złota dla choroby Parkinsona i jest najczęściej stosowanym lekiem na ten stan.
Lek jest przekształcany w neurotransmiter dopaminy w mózgu, który uzupełnia zapasy dopaminy, które zostały utracone w miarę postępu choroby. W ten sposób L-dopa poprawia objawy motoryczne choroby Parkinsona.
L-dopa jest dość skuteczna, ale może powodować pewne znaczące efekty uboczne, w tym mimowolne ruchy (znane jako dyskinezy). Jest zwykle przepisywany w połączeniu z innym lekiem o nazwie karbidopa, który zmniejsza te działania niepożądane.
Agoniści dopaminy
Drugim najszerzej stosowanym lekiem na chorobę Parkinsona są leki zwane agonistami dopaminy. Zamiast zastępować dopaminę w mózgu, leki te oszukują twój mózg, myśląc, że ma on wystarczająco dużo dopaminy. Leki robią to wiążąc się z receptorami przeznaczonymi do dopaminy w mózgu.
Agoniści dopaminy pomagają także złagodzić objawy motoryczne choroby Parkinsona. Można je stosować samodzielnie lub w połączeniu z L-dopą.
Typowe działania niepożądane agonistów dopaminy obejmują nudności, wymioty i spadek ciśnienia krwi. Niektóre osoby mogą rozwijać kompulsywne, ryzykowne zachowania podczas przyjmowania tych leków, co może ograniczać ich stosowanie.
Inhibitory MAO-B
Inhibitory oksydazy monoaminowej - znane jako inhibitory MAO-B - najpierw były stosowane jako leki na depresję, ale są również użyteczne w leczeniu choroby Parkinsona. Leki blokują rozkład twojego ciała w dopaminie neuroprzekaźnika w twoim mózgu, który pomaga utrzymać wyższą dostawę dopaminy i zmniejszyć twoje objawy Parkinsona.
Inhibitory MAO-B stosowane najczęściej w chorobie Parkinsona to Eldepryl i Zelapar (selegilina) i Azilect (rasagilina). Mogą być przepisywane samodzielnie lub z innymi lekami wywoływanymi przez Parkinsona, a działania niepożądane mogą obejmować nudności, bóle głowy, suchość w jamie ustnej, zawroty głowy, bezsenność i utratę apetytu.
Badacze sprawdzili, czy inhibitory MAO-B rzeczywiście mogą spowolnić postęp choroby Parkinsona (a nie tylko poprawiają objawy), ale doszli do wniosku, że nie ma na to dowodów. Niemniej jednak leki pomagają w leczeniu objawów choroby Parkinsona.
Jeszcze
Inne leki
Istnieje wiele innych leków, które są wykorzystywane w dążeniu do znalezienia idealnej równowagi skuteczności leczenia przy minimalnych skutkach ubocznych.
Na przykład grupa leków zwanych inhibitorami COMT może pomóc większej ilości L-dopa dotrzeć do mózgu, zapobiegając jego rozbiciu. Comtan (entakapon) i Tasmar (tolkapon) są dwoma przykładami inhibitorów COMT.
Symmetrel (amantadyna) działa poprzez zwiększenie ilości dopaminy wytwarzanej przez organizm i zapobieganie rozkładowi przez organizm istniejącej dopaminy. Jest stosowany we wczesnym stadium choroby Parkinsona w leczeniu objawów, a także może pomóc w przypadku mimowolnych ruchów od L-dopa.
Leki przeciwcholinergiczne, takie jak Cogentin (benztropina) nie są powszechnie stosowane, ale mogą pomóc niektórym młodszym pacjentom z chorobą Parkinsona opanować drżenie. Celują w inny neurotransmiter w mózgu - acetylocholinę.
Wreszcie, Exelon (rywastygmina), lek należący do inhibitorów cholinesterazy klasy lekowej, jest dopuszczony do leczenia otępienia w chorobie Parkinsona. Może pomóc poprawić pamięć i codzienne funkcjonowanie.