Elektryczna stymulacja dla szybszego gojenia się kości

Czy elektrostymulacja może przyspieszyć leczenie złamań?

Uzdrawianie kości po złamaniu jest procesem czasochłonnym i rzadko może powodować brak pełnego wyleczenia, problem nazywany brakiem zrostu . Aby jak najszybciej powrócić do aktywności, niektórzy lekarze eksperymentowali z różnymi technikami, aby przyspieszyć gojenie się kości. Jedna z tych metod została podjęta za pomocą elektrycznej stymulacji kości gojącej.

Elektryczna stymulacja kości leczniczej

W większości przypadków leczenia złamań symulację elektryczną przeprowadza się w procesie zwanym sprzężeniem pojemnościowym. W tym procesie dwie elektrody ze skóry są umieszczone po obu stronach złamanej kości, a bateria niskiego napięcia przepuszcza niewielki prąd pomiędzy elektrodami. Pacjent nie wyczuwa prądu, ale ma wpływ na komórki kostne.

Najbardziej znaczącym efektem jest to, że ten rodzaj elektrycznej stymulacji wydaje się powodować rozmnażanie się komórek kostnych. Istnieją inne efekty komórkowe prądów elektrycznych na złamanej kości, ale poprzez stymulację komórek kostnych do podziału, gojenie kości jest przyspieszone. Elektrody skóry noszone są przez cały czas, a bateria jest regularnie wymieniana.

Szybszy wzrost kości?

Udowodniono, że gojenie się kości ze sprzężenia pojemnościowego jest szybsze u pacjentów, którzy mają nieuncjowane kości (nieuleczające się kości) lub pacjentów, którzy mają trudne do wyleczenia złamania, takie jak złamania kości łódeczkowej .

Stymulacja elektryczna nie okazała się pomocna w niepowikłanym leczeniu złamań.

Dolna linia

Stymulacja elektryczna jest rozsądną opcją dla pacjentów, którzy mają problemy z gojeniem kości lub złamania o słabym potencjale gojenia. Prawdopodobnie nie pomaga w leczeniu większości złamań.

Źródła:

Nelson, FR, i in. "Wykorzystanie sił fizycznych w gojeniu się kości" J. Am. Acad. Orto. Surg., Wrzesień / październik 2003; 11: 344 - 354.

Behrens SB, et al. "Przegląd stymulacji wzrostu kości w leczeniu złamań" Praktyczna praktyka ortopedyczna. 2013; 24 (1): 84-91.