Rodzina źle rozumianych zaburzeń
W XIX wieku istniał powszechny stan medyczny zwany neurastenią. Wcześniej zdrowi ludzie nagle straciliby zdolność do funkcjonowania z powodu wielu niewytłumaczalnych objawów, często obejmujących zmęczenie , osłabienie, niezwykły ból, który przychodził i odchodził i przemieszczał się z miejsca na miejsce, zawroty głowy , różne objawy żołądkowo-jelitowe i omdlenia (zanikające) .
Lekarze nie znaleźliby niczego, co by tłumaczyło te objawy, więc przypisywano je "słabemu układowi nerwowemu" lub neurastenii.
Kobiety z neurastenią (mężczyźni, będąc mężczyznami, zazwyczaj nie otrzymywali tej diagnozy) często byli uwięzieni w swoich łóżkach, gdzie albo powracali do zdrowia, albo w końcu umierają (ponieważ przedłużony wymuszony odpoczynek w łóżku jest bardzo szkodliwy dla zdrowia). I choć nikt nie wiedział, co spowodowało ten stan, wszyscy, zarówno lekarze, jak i laicy, traktowali to bardzo poważnie. Mówiąc dokładniej, podczas gdy neurastenii nie można było naukowo wyjaśnić, uważano ją za poważny stan, a jej ofiary traktowano z sympatią i szacunkiem.
Większość współczesnych lekarzy, którzy słyszą o tym tajemniczym stanie, tylko kręci głowami w zdumieniu. Co, zadają sobie pytanie, kiedykolwiek stało się z tej neurastenii? Niewielu wydaje się rozważać możliwość, że neurastenia jest nadal z nami. W związku z tym są mniej zdolni do rozpoznawania przejawów tego stanu niż ich dawni odpowiednicy, i są znacznie mniej przychylni dla ludzi, którzy cierpią z tego powodu.
Ludzie, którzy sto lat temu nazwaliby neurasteników dzisiaj, otrzymują wiele diagnoz. Obejmują one (między innymi): zespół przewlekłego zmęczenia (CFS), omdlenie wazowagalne lub neurokardiogenne , ataki paniki , nieprawidłowe tachykardię zatok (IST) , zespół jelita drażliwego (IBS) , zespół tachykardii ortostatycznej post (POTS) lub fibromialgię .
Niestety, zbyt wiele ofiar tych warunków jest po prostu spisanych jako orzechy.
Nie są orzechami. (Lub, jeśli tak, to jest zbieg okoliczności.) Chorzy na wszystkie te warunki mają tendencję do odczuwania braku równowagi, a często osobliwej niestabilności w autonomicznym systemie nerwowym. Ta nierównowaga, która wyjaśnia ich dziwne objawy, nazywa się dysautonomią.
Autonomiczny układ nerwowy i dyssonomia
Autonomiczny układ nerwowy kontroluje nieświadome funkcje organizmu, takie jak częstość akcji serca, trawienie i wzorce oddychania. Składa się z dwóch części: układu współczulnego i układu przywspółczulnego.
Współczulny układ nerwowy można najlepiej uważać za kontrolujący reakcje walki lub ucieczki od ciała, powodując szybkie rytmy serca, zwiększone oddychanie i zwiększony przepływ krwi do mięśni, które mają uciec przed niebezpieczeństwem lub radzić sobie ze stresem.
Przywspółczulny układ nerwowy kontroluje "ciche" funkcje organizmu, takie jak układ trawienny . A więc: układ współczulny przygotowuje nas do działania, podczas gdy układ przywspółczulny przygotowuje nas do odpoczynku. Normalnie, przywspółczulne i współczulne komponenty autonomicznego układu nerwowego są w idealnej równowadze, od momentu do chwili, w zależności od chwilowych potrzeb ciała.
U osób cierpiących na dysautonomię, autonomiczny układ nerwowy traci tę równowagę, a w różnym czasie zaburzenia układu przywspółczulnego lub współczulnego przeważają. Objawy mogą obejmować częste niejasne, ale niepokojące bóle, omdlenia (a nawet rzeczywiste zaklęcia), zmęczenie i bezwładność, silne ataki lękowe, tachykardię (szybkie tętno), niedociśnienie (niskie ciśnienie krwi), słabą tolerancję wysiłku, objawy żołądkowo-jelitowe, pocenie się , zawroty głowy , niewyraźne widzenie, drętwienie i mrowienie , ból i (co zrozumiałe) niepokój i depresja.
Chorzy z dysautonomią mogą doświadczyć wszystkich tych objawów lub tylko kilku z nich.
Mogą doświadczać jednocześnie jednej grupy objawów i innego zestawu objawów w innym czasie. Objawy są często ulotne i nieprzewidywalne, ale z drugiej strony mogą być wywołane przez określone sytuacje lub działania. (Niektórzy ludzie mają objawy z wysiłkiem, na przykład, lub gdy stoją lub po spożyciu pewnych pokarmów.) A ponieważ osoby z dysautonomią są zwykle normalne pod każdym innym względem, gdy lekarz wykonuje badanie fizyczne, często nie znajduje żadnego celu nieprawidłowości.
Ponieważ badanie fizykalne i testy laboratoryjne są zwykle całkiem normalne, lekarze (będąc szkoleni w naukach, a tym samym wyszkoleni, by oczekiwać obiektywnych dowodów na chorobę) mają skłonność do pisania osobom z dysautonomią jako psychicznie niestabilnymi (lub częściej jako z zaburzeniami lękowymi).
Co powoduje Dysautonomia?
Dysautonomia może być spowodowana wieloma różnymi rzeczami; nie ma jednej, uniwersalnej przyczyny. Wydaje się oczywiste, że niektórzy ludzie dziedziczą skłonność do rozwijania syndromów dysautonomii, ponieważ różne dysautonomie wydają się często występować w rodzinach. Choroby wirusowe mogą wywoływać zespół dysautonomii. Tak więc można wystawiać na działanie chemikaliów. ( Syndrom Zatoki Wojennej jest w istocie dysautonomią: niskie ciśnienie krwi , tachykardia, zmęczenie i inne objawy, które, jak zaprzeczają rządowi, wydają się być wywołane przez ekspozycję na toksyny.) Dysautonomia może wynikać z różnych rodzajów urazów, zwłaszcza urazów. głowa i klatka piersiowa - w tym uraz chirurgiczny. (Zostało to zgłoszone na przykład po operacji implantu piersi). Dysautonomie wywołane infekcjami wirusowymi, toksycznymi ekspozycjami lub urazem często mają raczej nagły początek. Zespół przewlekłego zmęczenia, na przykład, najbardziej klasycznie zaczyna się po typowej wirusopodobnej chorobie (ból gardła, gorączka i bóle mięśni), ale każdy z zespołów dysautonomii może mieć podobny początek.
Co się dzieje z ludźmi z dyssonomią?
Na szczęście rokowanie wydaje się znacznie lepsze niż w czasach, gdy zaburzenie to było nazywane neurastenią. Jest tak prawdopodobnie dlatego, że odpoczynek w łóżku nie jest już traktowany z wyboru. Większość osób z dysautonomią w końcu odkrywa, że ich objawy ustępują lub zmniejszają się do tego stopnia, że są w stanie prowadzić prawie normalne życie. Czasami w rzeczywistości prawdopodobieństwo, że rzeczy ostatecznie poprawią się same, może być jedyną rzeczą, która utrzymuje niektóre z tych osób.
Słowo od
Zespoły dysautonomii mogą mieć głęboko negatywny wpływ na życie ludzi. Chociaż objawy w większości przypadków ulegają poprawie, wiele osób z dysautonomią doświadcza objawów, które całkowicie zakłócają ich życie, a poszukiwanie kompetentnej pomocy medycznej jest zbyt często trudne. Więc jeśli uważasz, że możesz mieć dysautonomię, powinieneś nauczyć się jak najwięcej o różnych formach tego stanu, a zwłaszcza o rodzajach terapii, które były skuteczne.
> Źródła:
> Furlan R, Barbic F, Casella F, i in.Neural Autonomic Control w nietolerancji ortostatycznej. Respir Physiol Neurobiol. 2009 Październik; 169 Suppl 1: S17-20.
> Zielony CR, Cowan P, Ełk R i in. Warsztaty National Institutes of Health poświęcone prewencji: Postęp w badaniach nad zespołem Myalgic Encefalomyelitis / Chronical Fatigue Syndrome. Ann Intern Med 2015; 162: 860.
> Staud R. Autonomiczne dysfunkcje w zespole fibromialgii: ortostatyczny częstoskurcz ortostatyczny. Curr Rheumatol Rep. 2008 Dec; 10 (6): 463-6.