Spojrzenie na naturalną tarczycę, lewotyroksynę i innowacyjne nowe opcje leczenia
Znany badacz dr Wilmar Wiersinga, w styczniowym wydaniu czasopisma medycznego Nature Reviews Endocrinology , ma interesujący przegląd niektórych kluczowych zmian w hormonalnej terapii zastępczej tarczycy z powodu niedoczynności tarczycy w ostatnich latach. Podsumowałem niektóre z najciekawszych aspektów tego artykułu.
Przesunięcia czterech paradygmatów
Dr Wiersinga identyfikuje cztery kluczowe zmiany paradygmatu.
- Pierwsza zmiana paradygmatu: Niedoczynność tarczycy była nieuleczalna aż do 1891 roku w Londynie, dr George Murray odwrócił ciężką niedoczynność tarczycy u pacjenta poprzez wstrzyknięcie ekstraktu z tarczycy owcy. Następnie, jako pierwsza skuteczna terapia niedoczynności tarczycy, zaczęto stosować zmieloną lub smażoną tarczycę owiec lub tabletki wysuszonej tkanki tarczycy.
- Druga zmiana paradygmatu: Od 1960 do 1988 roku użycie naturalnych przesuszonych leków przeciw tarczycy powoli się zmniejszało, w miarę jak zwiększała się aktywność lewotyroksyny. W 1978 r. Liczba recept na lewotyroksynę przewyższała naturalne, wysuszone recepty. Do 1988 r. 84% wszystkich pacjentów przyjmowało lewotyroksynę.
- Trzecia zmiana paradygmatu: dr Wiersinga opisuje, jak eksperymenty na zwierzętach z lat 90. wykazały, że eutyreoza - osiągnięcie normalnych poziomów T4 i T3 w tkankach organizmu - po chirurgicznym usunięciu gruczołu tarczycy nie mogła zostać osiągnięta tylko na lewotyroksynie, ale również wymagała liotyroniny (T3) . Pacjenci i lekarze stwierdzili, że pacjenci radzą sobie lepiej z dodatkiem T3 lub na naturalnie wysuszonej tarczycy , ale większość badań i badań przeprowadzonych w tym czasie nie wykazała, że terapia skojarzona była lepsza. Dr Wiersinga sugeruje, że istnieją predyspozycje genetyczne, które sprawiają, że niektórzy pacjenci lepiej reagują na terapię skojarzoną - i mówi, że "jeśli dalsze badania mogą zidentyfikować tę specyficzną podgrupę pacjentów z niedoczynnością tarczycy, może nastąpić trzecia zmiana paradygmatu w leczeniu niedoczynności tarczycy - być może zwiastując użycie spersonalizowanej medycyny w tym ustawieniu. "
- Czwarta zmiana paradygmatu : W badaniu z 2012 roku opisano po raz pierwszy, że funkcjonalna tkanka tarczycy może być generowana z embrionalnych komórek macierzystych. Dr Wiersinga spekuluje, że "ta praca może ostatecznie doprowadzić do czwartej zmiany paradygmatu, w której pacjenci z niedoczynnością tarczycy mogą być leczeni za pomocą komórek macierzystych wytwarzających tarczycy."
Leczenie tylko lewotyroksyną
Omawiając zmiany paradygmatu, dr Wiersinga krytycznie rzucił okiem na leczenie lewotyroksyną (T4) . Zwrócił uwagę, że istnieje wiele badań, które pokazują, że leczenie lewotyroksyną wiąże się z wieloma negatywnymi objawami dla pacjentów, w tym:
- zwiększone cierpienie psychiczne
- zaburzenia dobrego samopoczucia
- obniżona jakość życia związana ze zdrowiem
- upośledzenie prędkości, uwagi, uczenia się i pamięci w zakresie kognitywnej psychomotorycznej
- zwiększona częstość występowania lęku
- gorsza funkcja psychologiczna, pamięć robocza i uczenie się motoryczne
W szczególności, według dr Wiersinga, "upośledzone samopoczucie psychiczne, depresja lub lęk obserwuje się u 5-10% pacjentów z niedoczynnością tarczycy otrzymujących lewotyroksynę, pomimo prawidłowego stężenia TSH ."
Dr Wiersinga donosi również o interesujących badaniach szkockich, które wykazały, że ryzyko problemów z sercem, arytmią i gęstością kości wzrasta u pacjentów z zahamowanym stężeniem TSH (poniżej 0,03) oraz u pacjentów z wysokim stężeniem TSH (powyżej 4,0) ale nie było zwiększonego ryzyka związanego z "niskimi" poziomami TSH (.04 do .4).
Dr Wiersinga przedstawił badania, które wykazały, że "normalne poziomy TSH w konsekwencji nie gwarantują eutyreozy we wszystkich tkankach, które są celami hormonu tarczycy." Po prostu: leczenie lewotyroksyną może nie być optymalnym leczeniem u pacjentów z niedoczynnością tarczycy. Zamiast tego, dodanie t3 może pomóc w normalizacji funkcji tarczycy we wszystkich tkankach.
Lewotyroksyna Plus Liotyroksyna (T4 + T3)
Szereg badań dotyczących terapii lewotyroksyną w porównaniu z T3 wykazało, że według dr Wiersinga "niezwykle wysoki odsetek pacjentów (średnio 48%) preferował terapię skojarzoną ... Różnice w surowicy końcowej Poziomy TSH nie mogą wyjaśnić tej preferencji pacjenta. "
Wnioski
Dr Wiersinga konkluduje, że "można przekonująco argumentować, że terapia skojarzona może przynieść korzyści, jeśli zastosuje się stosunki dawki lewotyroksyny: liotirroniny, które skutkują prawidłowymi stężeniami TSH w surowicy i wolnym stosunkiem stężenia T4: wolne T3" lub gdy są podawane pacjentom, którzy mają specyficzne problemy genetyczne, które wpływają na ich zdolność do konwersji T4 na T3.
Zaleca także, aby endokrynolodzy szukali opcji, w tym dodatku T3, aby pomóc pacjentom z niedoczynnością tarczycy, którzy mają uporczywe objawy pomimo rzekomo odpowiednich dawek lewotyroksyny.
Według dr Wiersinga, jedną z opcji jest zastosowanie wytycznych Europejskiego Towarzystwa Tarczycy (ETA) do tak zwanego "eksperymentalnego" stosowania terapii T4 + T3 , która obejmuje stosunek lewotyroksyny do liotyroniny wynoszącej około 17: 1. artykuł "na przykład, dawki lewotyroksyny normalizujące TSH w dawce 100 μg, 150 μg i 200 μg w monoterapii przekładają się na dawki terapii skojarzonej wynoszącej 85 μg lewotyroksyny i 5 μg liotirroniny, 125 μg lewotyroksyny i 7,5 μg liotirotyny i 175 μg lewotyroksyny oraz 10 μg liotyroniny, odpowiednio).
Zalecają również podzielenie dziennej dawki T3 na dwie dawki (mniejszą dawkę podaną rano i większą dawkę podaną przed snem, dokładne proporcje w zależności od tego, który z dostępnych lokalnie preparatów liotyroniny), aby "pomóc naśladować rytm okołodobowy darmowe poziomy T3, które osiągają szczyt o 3 rano "
ETA zaleca również preparat T3 o powolnym uwalnianiu.
Inne interesujące punkty
Oto kilka innych ciekawych punktów z tego artykułu.
Wytyczne leczenia niedoczynności tarczycy opublikowane w latach 80. i 90. XX w. "Jednoznacznie" zalecają lewotyroksynę (syntetyczny T4) i nie wspominają o żadnych innych opcjach leczenia dla pacjentów. Interesujące, wszystkie wytyczne dotyczące leczenia niedoczynności tarczycy opublikowane w 2000 roku nadal zalecają lewotyroksynę jako standardową terapię, ale zawierają również sekcje, w których nie należy stosować kombinacji złożonej lewotyroksyny i liotyroniny (T4 + T3) .
Występuje wzrost leczenia niedoczynności tarczycy. W Anglii liczba receptorów hormonów tarczycy wzrosła ponad dwukrotnie w latach 1998-2007. W Holandii całkowita liczba osób zażywających hormony tarczycy zwiększyła się o 53% w latach 2005-2011 - w tym czasie liczba ludności Holandii wzrosła tylko o 2,1%.
Odsetek pacjentów leczonych wyłącznie lewotyroksyną zmniejszył się nieznacznie w okresie od 2005 do 2011 r. - i nastąpił niewielki wzrost liczby pacjentów poddawanych syntetycznemu leczeniu T4 + T3.
Źródło
Wiersinga, Wilmar. "Przesunięcie paradygmatu w terapiach zastępczych hormonów tarczycy na niedoczynność tarczycy". Nature Reviews Endocrinology (2014), Opublikowano w Internecie 14 stycznia 2014