Zespół mielodysplastyczny, czyli MDS, obejmuje wiele różnych zaburzeń, które wpływają na funkcjonowanie szpiku kostnego. Szpik kostny wytwarza nowe krwinki czerwone, krwinki białe i płytki krwi do krzepnięcia, więc słaba funkcja szpiku może prowadzić do anemii, niskiej liczby komórek i innych problemów.
Główne problemy związane z MDS to: a) te niskie liczby i wszystkie związane z tym problemy; oraz b) możliwość przekształcenia MDS w nowotwór - ostrą białaczkę szpikową lub AML.
Różne typy MDS są traktowane bardzo różnie. Nie wszystkie terapie MDS są odpowiednie dla każdego pacjenta z MDS. Możliwości leczenia MDS obejmują opiekę wspomagającą, terapię o niskiej intensywności, terapię o wysokiej intensywności i / lub próby kliniczne.
Uwagi dotyczące leczenia
Podczas omawiania planu leczenia MDS z lekarzem, tak zwane czynniki związane z pacjentem mogą być bardzo ważne. Przykłady czynników związanych z pacjentem obejmują:
- Jak radziłeś sobie z codziennymi czynnościami przed diagnozą MDS
- Inne schorzenia, które masz
- Twój wiek
- Koszty finansowe różnych zabiegów
- Jakie ryzyko leczenia jest dla ciebie do zaakceptowania
Charakterystyka twojej szczególnej postaci MDS jest również bardzo ważna. Przykłady szczególnych cech i ustaleń obejmują:
- Znaczniki i wyniki badań genetycznych szpiku kostnego, które pomagają określić dostępne opcje, prawdopodobieństwo, że twój MDS przejdzie do białaczki i jakie wyniki można oczekiwać na podstawie niektórych terapii.
- Jak twój MDS wpływa na liczbę zdrowych komórek w krwi krążącej
- Jak ciężka jest twoja choroba pod względem liczby niedojrzałych komórek "wybuchających" w twoim szpiku
Twoje cele dotyczące tego, co chcesz uzyskać z leczenia, również uwzględniają ten plan. Przykłady różnych celów leczenia obejmują:
- Po prostu poczuć się lepiej
- Ogranicz swoją potrzebę posiadania tylu transfuzji
- Popraw swoją anemię , neutropenię i trombocytopenię
- Osiągnij remisję
- Wylecz swoje MDS
Obserwuj i czekaj
W przypadku pacjentów z MDS o niskim ryzyku, zgodnie z Międzynarodowym Prognostycznym Scoring System, lub IPSS, i stabilną pełną morfologią krwi (CBC) , czasami najlepszym podejściem do terapii jest obserwacja i wsparcie, w razie potrzeby.
W takim przypadku będziesz musiał monitorować zmiany w szpiku, które mogą wskazywać na postęp choroby. Regularne CBC, jak również aspirat szpiku kostnego i biopsja , mogą być częścią monitorowania.
Leczenie podtrzymujące
Opieka wspomagająca odnosi się do terapii stosowanych w leczeniu MDS i zarządzaniu nim; zabiegi te mogą znacznie poprawić stan danej osoby, ale powstrzymują ją przed atakowaniem komórek powodujących MDS.
Transfuzje
Jeśli liczba krwinek zacznie spadać i wystąpią objawy, możesz skorzystać z transfuzji krwinek czerwonych lub płytek krwi. Decyzja o transfuzji zależeć będzie od innych twoich stanów medycznych i tego, jak się czujesz.
Przeładowanie żelazem i chelatacja
Jeśli zaczniesz wymagać wielokrotnych transfuzji krwi każdego miesiąca, możesz być narażony na ryzyko rozwoju choroby zwanej żelazem.
Wysoki poziom żelaza w transfuzjach czerwonych krwinek może spowodować wzrost zapasów żelaza w organizmie. Tak wysoki poziom żelaza może spowodować uszkodzenie narządów.
Lekarze mogą leczyć i zapobiegać przeładowaniu żelazem z wielu transfuzji za pomocą leków nazywanych chelatorami żelaza, które obejmują terapię doustną, deferazyroks (Exjade) lub wlew nazywany mesylanem deferoksaminy (Desferal). Praktyczne wytyczne National Comprehensive Cancer Network lub NCCN, oferują kryteria, które lekarz może zastosować, aby zdecydować, czy potrzebujesz terapii chelatującej żelazo.
Czynniki wzrostu Niektóre osoby z niedokrwistością MDS mogą odnieść korzyści z otrzymywania czynników wzrostu zwanych czynnikami lub białkami stymulującymi erytropoetynę (ESA).
Przykłady ESA to epoetyna alfa (Eprex, Procrit lub Epogen) lub darbepoetyna alfa o dłuższym działaniu (Aranesp). Leki te są podawane jako wstrzyknięcie do tkanki tłuszczowej (wstrzyknięcie podskórne). Chociaż leki te nie są pomocne u wszystkich pacjentów z MDS, mogą pomóc w zapobieganiu transfuzji krwi u niektórych pacjentów.
Twój lekarz może zaproponować ci rozpoczęcie leczenia czynnikiem stymulującym wzrost kolonii , takim jak G-CSF (Neupogen) lub GM-CSF (leukina) , jeśli liczba białych krwinek obniży się w wyniku zastosowania MDS. Czynniki stymulujące wzrost kolonii pomagają wzmocnić organizm, aby wytworzyć więcej chorób zwalczających białe krwinki zwane neutrofilami. Jeśli liczba neutrofilów jest niska, istnieje większe ryzyko rozwoju niebezpiecznej infekcji. Należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki infekcji lub gorączki i jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.
Terapia o niskiej intensywności
Terapia o niskiej intensywności odnosi się do stosowania chemioterapii o niskiej intensywności lub środków znanych jako modyfikatory odpowiedzi biologicznej. Te zabiegi są głównie świadczone w warunkach ambulatoryjnych, ale niektóre z nich mogą wymagać opieki dodatkowej lub okazjonalnej hospitalizacji, na przykład w celu leczenia powstałego zakażenia.
Terapia epigenetyczna
Grupa leków zwanych środkami hypomethylating lub demethylating są najnowszą bronią w walce z MDS.
Azacydydyna (Vidaza) została zatwierdzona przez FDA do użytku we wszystkich klasyfikacjach francusko-amerykańsko-brytyjskich (FAB) i we wszystkich kategoriach ryzyka MDS w IPSS. Lek ten podaje się zazwyczaj w postaci wstrzyknięcia podskórnego przez 7 dni z rzędu, co 28 dni przez co najmniej 4-6 cykli. Badania azacytydyny wykazały, że odsetek odpowiedzi wynosi 60 procent, a około 23 procent osiąga częściową lub całkowitą remisję choroby. Azacytydyna często powoduje początkowy spadek liczby krwinek, który może nie powrócić do zdrowia po pierwszym lub dwóch cyklach.
Innym rodzajem środka hypometylującego stosowanego w terapii MDS jest decytabina (Dacogen). Struktura bardzo podobna do azacytydyny, jest również zatwierdzona przez FDA dla wszystkich typów MDS. Schemat leczenia był ogólnie związany z toksycznością typu o małej intensywności, a więc jest również uważany za terapię o niskiej intensywności. Decytabinę można podawać dożylnie lub podskórnie. Jedno z badań, w którym decytabina była podawana dożylnie przez 5 dni, wykazało całkowitą remisję wynoszącą prawie 40 procent. Badane są alternatywne schematy dawkowania.
Terapia immunosupresyjna i modyfikatory odpowiedzi biologicznej
W MDS czerwone krwinki, białe krwinki i płytki krwi są zabijane lub giną, zanim osiągną dojrzałość i zostaną uwolnione ze szpiku kostnego do krwioobiegu. W niektórych przypadkach odpowiedzialne są za to limfocyty (rodzaj białych krwinek). Dla tych pacjentów skuteczne może być zastosowanie terapii wpływającej na układ odpornościowy.
Nie chemioterapia, środki o niskiej intensywności (modyfikatory odpowiedzi biologicznej) obejmują globulinę przeciwko tymocytom (ATG), cyklosporynę, talidomid, lenalidomid, białko fuzyjne receptora czynnika martwicy nowotworu i analogi witaminy D. Wszystkie z nich wykazały przynajmniej część we wczesnych próbach, ale wiele osób potrzebuje więcej badań klinicznych, aby zrozumieć skuteczność różnych typów MDS.
Ludzie, którzy mają określony typ MDS nazywany syndromem 5q-, w którym występuje defekt genetyczny w chromosomie 5, mogą mieć odpowiedź na lek zwany lenalidomidem (Revlimid). Zazwyczaj lenalidomid stosuje się u pacjentów z niskim lub średnim ryzykiem IPSS z ryzykiem MDS, zależnie od transfuzji krwinek czerwonych. W badaniach nad lenalidomidem wielu pacjentów miało obniżone wymagania dotyczące przetoczeń krwi - prawie 70 procent - w rzeczywistości - ale nadal odczuwali niskie liczby płytek krwi i neutrofili. Korzyści z leczenia MDS o wyższym ryzyku lub podtypy inne niż zespół 5q- z lenalidomidem są nadal badane.
Terapia o wysokiej intensywności
Chemoterapia
Niektórym pacjentom z MDS wyższego ryzyka lub typu FAB RAEB i RAEB-T można leczyć intensywną chemioterapią. Ta chemioterapia, ten sam rodzaj, który jest stosowany w leczeniu ostrej białaczki szpikowej (AML), ma na celu zniszczenie populacji nieprawidłowych komórek w szpiku kostnym, które prowadzą do MDS.
Chociaż chemioterapia może być korzystna u niektórych pacjentów z MDS, ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że starsi pacjenci z innymi schorzeniami są narażeni na dodatkowe ryzyko. Potencjalne korzyści terapii muszą przewyższać związane z tym ryzyko.
Trwają badania, aby porównać wyniki intensywnej chemioterapii z wynikami azacytydyny lub decytabiny.
Przeszczep komórek macierzystych
Pacjenci z IPSS MDS o wysokim ryzyku mogą osiągnąć wyleczenie swojej choroby za pomocą allogenicznego przeszczepu komórek macierzystych . Niestety, wysoce ryzykowny charakter tej procedury ogranicza jej stosowanie. W rzeczywistości, alogeniczny przeszczep komórek macierzystych może mieć wskaźnik śmiertelności związany z leczeniem nawet do 30%. Dlatego terapia ta jest zwykle stosowana tylko u młodszych pacjentów, którzy są w dobrym zdrowiu.
Aktualne badania dotyczą roli nie-mieloablacyjnych tak zwanych "mini" przeszczepów u starszych pacjentów z MDS. Podczas gdy tego typu przeszczepy tradycyjnie uważano za mniej skuteczne niż standardowe przeszczepy, ich zmniejszona toksyczność może uczynić z nich opcję dla pacjentów, którzy w przeciwnym razie nie byliby uprawnieni.
Podsumowanie:
Ze względu na różne typy MDS i różne typy pacjentów, nie ma jednego uniwersalnego leczenia. Dlatego ważne jest, aby pacjenci z MDS omawiali wszystkie opcje z zespołem opieki zdrowotnej i znaleźli terapię, która zapewni im najlepsze korzyści przy jak najmniejszej toksyczności.
Trwają badania kliniczne z nowszymi terapiami dla MDS, więc bądźcie czujni. Na przykład bada się ruksolitynib (Jakafi) w leczeniu pacjentów z MDS o niskim lub pośrednim stopniu ryzyka.
Źródła:
Greenberg PL, Attar E, Bennett JM, i in. Zespoły mielodysplastyczne: wytyczne praktyki klinicznej w onkologii. JNCCN. 2013; 11 (7): 838-874.
Kantarjian H, O'Brien S, Giles F, i in. Decytabina w postaci małej dawki (100 mg / m2 / kurs) w zespole mielodysplastycznym (MDS). Porównanie 3 różnych schematów dawkowania. Krew. 2005; 106 streszczenie. Asbtract 2522.
Malcovati L, Hellström-Lindberg E, Bowen D, i in. Rozpoznanie i leczenie pierwotnych zespołów mielodysplastycznych u dorosłych: zalecenia Europejskiej Sieci Leukemii. Krew . 2013; 122 (17): 2943-2964.
Nimer, S. "Syndromy mielodysplastyczne" Blood maj 2008. 111: 4841- 4851.
Scott, B., Deeg, J. "The Myelodysplastic Syndromes" Annual Review of Medicine 2010. 61: 345-358.