Różnice między Uniwersalnym Pokryciem a Jednopłatnym

Reforma systemu opieki zdrowotnej jest od dziesięcioleci przedmiotem debaty w USA. Dwa terminy, które są często używane w dyskusji, obejmują powszechny system opieki zdrowotnej i system jednego płatnika. To nie to samo, mimo że ludzie czasami używają ich zamiennie.

Podczas gdy systemy jednopłatowe zazwyczaj obejmują powszechny zasięg, wiele krajów osiągnęło powszechny zasięg bez korzystania z systemu jednego płatnika.

Rzućmy okiem na to, co te dwa terminy oznaczają, i kilka przykładów, w jaki sposób są one realizowane na całym świecie.

Uniwersalny zasięg

"Zasięg powszechny" odnosi się do systemu opieki zdrowotnej, w którym każda osoba ma ubezpieczenie zdrowotne. Według US Census Bureau, było 28,1 milionów Amerykanów bez ubezpieczenia zdrowotnego w 2016 r. (Było to gwałtowne zmniejszenie z 46,6 milionów, którzy byli nieubezpieczeni dekadę wcześniej, zmniejszenie było spowodowane wprowadzeniem ustawy Affordable Care Act ).

Natomiast nie ma nieubezpieczonych obywateli Kanady - ich rządowy system zapewnia powszechny zasięg. W związku z tym Kanada ma zasięg powszechnej opieki zdrowotnej, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych (ważne jest, aby zauważyć, że 28,1 miliona nieubezpieczonych w USA zawiera szacunkowo 4,7 miliona nieudokumentowanych imigrantów, a system rządowy w Kanadzie nie zapewnia pokrycia nielegalnym imigrantom).

System jednego płatnika

Z drugiej strony "system jednego płatnika" to taki, w którym istnieje jeden podmiot - zazwyczaj rząd - odpowiedzialny za wypłacanie roszczeń zdrowotnych. W Stanach Zjednoczonych Medicare i Veterans Health Administration są przykładami systemów jednego płatnika. Medicaid jest czasami określany jako system jednego płatnika, ale w rzeczywistości jest finansowany wspólnie przez rząd federalny i każdy rząd stanowy.

Mimo że jest to forma finansowanego przez rząd ubezpieczenia zdrowotnego, finansowanie pochodzi z dwóch źródeł, a nie z jednego.

Osoby, które są objęte planami zdrowotnymi sponsorowanymi przez pracodawcę lub indywidualnymi planami zdrowotnymi na rynku w USA (w tym plany zgodne z ACA) nie są częścią systemu jednego płatnika, a ich ubezpieczenie zdrowotne nie jest zarządzane przez rząd. Na tych rynkach tysiące odrębnych, prywatnych firm ubezpieczeniowych jest odpowiedzialnych za wypłacanie członkom roszczeń.

W większości przypadków "powszechny zasięg" i "system jednego płatnika" idą w parze, ponieważ rząd federalny kraju jest najbardziej prawdopodobnym kandydatem do administrowania i płacenia za system opieki zdrowotnej obejmujący miliony ludzi. Trudno sobie wyobrazić prywatny podmiot, taki jak firma ubezpieczeniowa dysponująca zasobami, a nawet ogólną skłonnością do ustanowienia ogólnokrajowego systemu ochrony zdrowia.

Jednak możliwe jest posiadanie uniwersalnego zasięgu bez systemu jednego płatnika, a wiele krajów na całym świecie zrobiło to. Niektórzy eksperci sugerują, że Stany Zjednoczone powinny stopniowo reformować obecny system opieki zdrowotnej, aby zapewnić finansowaną przez rząd sieć bezpieczeństwa dla chorych i ubogich (coś w rodzaju rozszerzonej wersji rozszerzenia Medicaid ACA ), jednocześnie wymagając tych, którzy mają więcej szczęścia pod względem zdrowotnym i finansowym, aby nabyć własne polityki.

Polityczny impas, jaki pojawił się w związku z ustawą o przystępnej cenie w ciągu ostatnich kilku lat, sprawia, że ​​trudno jest sobie wyobrazić taką propozycję, która pozwoliłaby osiągnąć wystarczającą trakcję. Ale jest technicznie możliwe zbudowanie takiego systemu, który zapewniałby powszechne pokrycie, a jednocześnie miałby wielu płatników.

Chociaż teoretycznie możliwe jest posiadanie krajowego systemu jednego płatnika bez powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, jest bardzo mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek wystąpił, ponieważ jedynym płatnikiem w takim systemie byłby niewątpliwie rząd federalny. Jeśli rząd federalny miałby przyjąć taki system, nie byłoby politycznie opłacalne, aby wykluczyć jednego obywatela z ubezpieczenia zdrowotnego.

Uzdolniona medycyna

"Medycyna uspołeczniona" to kolejna fraza, o której często mówi się w rozmowach na temat jednego płatnika i powszechnego pokrycia, ale jest to system, w którym jednemu płatnikowi idzie się o krok dalej. W systemie opieki socjalnej rząd płaci za opiekę zdrowotną, a także zarządza szpitalami i zatrudnia lekarzy i innych pracowników służby zdrowia. W Stanach Zjednoczonych system Veterans Administration (VA) jest przykładem uspołecznionej medycyny, ponieważ rząd jest właścicielem i operatorem tych szpitali VA, a także płaci rachunki.

National Health Service (NHS) w Wielkiej Brytanii jest przykładem systemu, w którym rząd płaci za usługi, a także jest właścicielem szpitali i zatrudnia lekarzy. Ale w Kanadzie, która ma również system jednego płatnika o powszechnym zasięgu, szpitale są prowadzone prywatnie, a lekarze nie są zatrudnieni przez rząd - po prostu płacą rządowi za usługi, które świadczą.

Ochrona zdrowia na całym świecie

Według danych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju kilka krajów osiągnęło powszechny zasięg, obejmując swoim zasięgiem 100 procent ludności. Obejmuje to Australię, Kanadę, Finlandię, Francję, Niemcy, Węgry, Islandię, Irlandię, Izrael, Holandię, Nową Zelandię, Norwegię, Portugalię, Słowację, Słowenię, Szwecję, Szwajcarię i Wielką Brytanię. Ponadto kilka innych krajów osiągnęło niemal powszechny zasięg, przy czym ponad 98% ich ludności było ubezpieczone, w tym w Austrii, Belgii, Japonii i Hiszpanii.

Natomiast tylko nieco ponad 91 procent populacji USA było ubezpieczone w 2016 r., A śledzenie Gallupa wykazało, że odsetek Amerykanów objętych ubezpieczeniem spadł do 88 procent pod koniec 2017 r.

Przyjrzyjmy się różnym sposobom, w jaki niektóre kraje osiągnęły uniwersalny (lub prawie powszechny) zasięg:

Niemcy

Niemcy mają powszechny zasięg, ale nie działają w systemie jednego płatnika. Zamiast tego wszyscy mieszkańcy Niemiec są zobowiązani do utrzymywania opieki zdrowotnej. Większość pracowników w Niemczech jest automatycznie zapisana do jednego z ponad 100 "funduszy chorobowych" typu non-profit, opłacanych przez połączenie składek pracowniczych i pracowniczych. Alternatywnie istnieją prywatne plany ubezpieczeń zdrowotnych, ale tylko około 11 procent niemieckich mieszkańców wybiera prywatne ubezpieczenie zdrowotne.

Singapur

Singapur ma uniwersalny zasięg, a duże koszty opieki zdrowotnej są pokrywane (po odliczeniu) przez rządowy system ubezpieczeniowy o nazwie MediShield. Ale Singapur wymaga również od każdego z uczestników, aby przekazali na konto MediSave od 7 do 9,5 procent swoich dochodów. Kiedy pacjenci potrzebują rutynowej opieki medycznej, mogą pobrać pieniądze ze swoich rachunków MediSave, aby za to zapłacić, ale pieniądze można wykorzystać tylko na określone wydatki, takie jak leki, które znajdują się na liście zatwierdzonej przez rząd. Ponadto rząd bezpośrednio subsydiuje koszty samej opieki zdrowotnej (zamiast kosztów ubezpieczenia, tak jak ma to miejsce w przypadku pokrycia zakupionego za pośrednictwem giełd utworzonych przez ACA w USA, na przykład), tak aby kwota, jaką ludzie muszą płacić ponieważ ich opieka jest znacznie niższa niż w przeciwnym razie.

Japonia

Japonia ma uniwersalny zasięg, ale nie korzysta z systemu jednego płatnika. Pokrycie jest dostarczane głównie za pośrednictwem jednego z tysięcy konkurencyjnych planów ubezpieczeń zdrowotnych w ustawowym systemie ubezpieczeń zdrowotnych (SHIS). Mieszkańcy są zobowiązani do zapisania się na ubezpieczenie i płacenia stałych składek za ubezpieczenie SHIS, ale istnieje również możliwość wykupienia prywatnego, dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego.

Wielka Brytania

Wielka Brytania jest przykładem kraju o powszechnym zasięgu i systemie jednego płatnika , a jak wspomniano powyżej, system brytyjski można również określić jako lek uspołeczniony, ponieważ rząd jest właścicielem większości szpitali i zatrudnia lekarzy. Finansowanie National Health Service w Wielkiej Brytanii pochodzi z wpływów podatkowych. Mieszkańcy mogą wykupić prywatne ubezpieczenie zdrowotne, jeśli zechcą, i mogą być wykorzystywane do zabiegów planowych w prywatnych szpitalach lub w celu uzyskania szybszego dostępu do opieki, bez okresu oczekiwania, który może zostać nałożony przez NHS na sytuacje nie awaryjne.

Źródła:

> Gallup. Wskaźnik amerykańskiej stopy bez ratingu utrzymał się na poziomie 12,2% w czwartym kwartale 2017 r. 16 stycznia 2018 r.

> Organizacja współpracy gospodarczej i rozwoju. Pomiar ochrony zdrowia. Maj 2016 r.

> US Census Bureau, ubezpieczenie zdrowotne w Stanach Zjednoczonych, 2016 . opublikowane we wrześniu 2017 r.

> US Census Bureau, dochód, ubóstwo i ubezpieczenie zdrowotne w Stanach Zjednoczonych, 2005 . Opublikowano w sierpniu 2006.