Wszystko o złamaniu Lisfranca
Uszkodzenie Lisfranc jest uszkodzeniem więzadeł, które łączą kości śródstopia i przodostopia. Czasami uraz jest prostym zwichnięciem ( urazem więzadła ), a czasami dochodzi do złamania kości, złamaniem / zwichnięciem Lisfranca. Dyslokacja pojawia się, gdy dochodzi do oddzielenia normalnego ustawienia stawów między stopą a śródstopiem. W przypadku złamania złamana kość zwykle występuje w kościach śródstopia.
Stopa jest podzielona na trzy główne części. Obszar przodostopia składający się z palców u nóg; śródstopie składa się z małych kości zwanych łodzią, koścem i prostopadłościanem; i tylna stopa składająca się z kości skokowej (kostki dolnej) i kości piętowej (pięty). Połączenie Lisfranc znajduje się na skrzyżowaniu kości przodostopia i śródstopia.
Przyczyny urazu Lisfanc
Uraz Lisfranca pochodzi od francuskiego chirurga Jacquesa Lisfranca w armii Napoleona. Pierwotna kontuzja opisana przez Lisfranca zwykle miała miejsce, gdy żołnierz spadł z konia, ale stopa nie wypuściła z strzemienia, a przynajmniej tak się dzieje. Obecnie większość urazów śródstopia występuje z powodu niezręcznego kroku na nierównych powierzchniach, urazach sportowych lub zderzeniach pojazdów mechanicznych.
Diagnoza obrażeń Lisfranca
Ważne jest, aby mieć wysokie podejrzenie o obrażenia Lisfranca, gdy pojawia się ból i obrzęk w śródstopiu. Obrażenia te mogą być trudne do zdiagnozowania, a bez odpowiedniego leczenia często są słabe wyniki.
Każdy pacjent z objawami uszkodzenia Lisfranc powinien zostać oceniony przez lekarza.
Typowe objawy urazu Lisfranc obejmują
- Ból w środku stopy
- Obrzęk i siniak
- Ból przy chodzeniu / stanie
Uszkodzenia Lisfranc mogą być dość subtelne na zdjęciu rentgenowskim. Aby lepiej wyjaśnić uraz, czasami konieczne jest zastosowanie siły na stopę, aby podkreślić nienormalne wyrównanie.
Powszechne jest również wykonywanie zdjęcia rentgenowskiego normalnej stopy, jak również nieprawidłowej stopy, aby lepiej określić obrażenia. W przypadku wystąpienia urazu można zalecić dalsze badania, w tym badanie TK lub MRI.
Niestety wiele z tych urazów nie zostaje zauważonych bez uzyskania odpowiedniego testu. Wiele urazów Lisfranc jest błędnie zdiagnozowanych jako zwichnięcie stopy.
Leczenie urazów Lisfranca
Najczęściej leczenie urazu Lisfranca ma charakter chirurgiczny, chociaż niektóre drobne urazy mogą być leczone niechirurgicznie. Jeśli istnieje minimalny rozdział kości, odpowiednia alternatywa to sztywny odlew chodu stosowany przez około osiem tygodni. Jednak bardziej powszechne leczenie polega na zabezpieczeniu złamanych i zwichniętych kości za pomocą wewnętrznej (śruby) lub zewnętrznej (szpilki) mocowania.
Operacja ma na celu przywrócenie prawidłowego wyrównania stawów, a następnie zabezpieczenie kości w tej prawidłowej pozycji. Najmocniejsze mocowanie jest zwykle z wieloma metalowymi śrubami, umieszczonymi w różnych kościach, aby zabezpieczyć śródstopie do przodostopia w prawidłowym wyrównaniu. Normalne odzyskiwanie obejmuje 6-8 tygodni bez obciążenia na stopie. Stopa jest zwykle chroniona w chodzącym bucie przez kilka kolejnych tygodni, a śruby są zwykle usuwane po 4-6 miesiącach.
Całkowite wyleczenie trwa zwykle 6-12 miesięcy, a przy poważniejszych urazach może prowadzić do trwałych problemów ze stopami.
Najczęstszym powikłaniem urazu Lisfranca jest artretyzm stopy. Pourazowe zapalenie stawów naśladuje artretyzm na skutek zużycia i ścierania, ale jego przebieg jest przyspieszony z powodu uszkodzenia chrząstki stawowej . Zapalenie stawów może prowadzić do przewlekłego bólu w uszkodzonym stawie. Jeśli istnieje przewlekły ból w wyniku pourazowego zapalenia stawów, może być konieczna operacja zwana fuzją .
Innym możliwym powikłaniem urazu Lisfranca jest zespół przedziału. Zespół przedziału występuje, gdy obrażenia powodują silny obrzęk w zamkniętej części ciała.
Jeśli nacisk z obrzęku zostanie wystarczająco podniesiony w ograniczonym obszarze, dopływ krwi do tego obszaru może stać się ograniczony i może prowadzić do poważnych komplikacji.
Watson TS, i in. "Leczenie Lisfranc Joint Urazu: Aktualne koncepcje" J Am Acad Orthop Surg Grudzień 2010; 18: 718-728.