Dowiedz się, jakie są podstawowe przyczyny tego rodzaju złamania kości
Patologiczne złamanie występuje, gdy kość pęka w obszarze, który był już osłabiony przez inną chorobę. Kiedy kość jest osłabiona przez pewne podstawowe schorzenia, dana osoba staje się bardziej podatna na złamania. Przyczyny osłabienia kości obejmują osteoporozę , guzy, infekcje i niektóre dziedziczne zaburzenia kości. A to tylko kilka przyczyn; istnieją dziesiątki chorób i stanów, które mogą prowadzić do złamania patologicznego.
Kiedy nastąpi złamanie kości, mogło dojść do urazu, takiego jak upadek, który normalnie nie spowodowałby złamania, ale w osłabionej kości prowadził do złamania. Lub, gdy kość jest poważnie osłabiona, może wystąpić złamanie bez wystąpienia oczywistego zdarzenia. Po prostu chodzenie lub wstawanie z krzesła może prowadzić do złamania, gdy kość jest poważnie osłabiona.
Złamania kości występują w wielu kształtach i typach. Przyczyną złamania nazywanego patologią jest to, że kość była osłabiona nawet przed wystąpieniem urazu. Czasami złamania patologiczne są oczywiste, a innym razem nie jest tak jasne, że wystąpił problem poprzedzający uszkodzenie.
Jak zwykle występują
Zazwyczaj, gdy ktoś łamie kość, jest to spowodowane aktem agresywnym, który pociąga za sobą nagłe uderzenie. Na przykład, nierzadko kość pęka podczas intensywnego kontaktu sportowego, takiego jak piłka nożna czy hokej, podczas wypadku samochodowego lub przypadkowego upadku .
Patologiczne złamanie różni się tym, że zwykle pojawia się podczas normalnej, rutynowej czynności. Na przykład może się zdarzyć, gdy myjesz zęby, bierzesz prysznic lub idziesz do sklepu spożywczego. Torbiel kości może urosnąć do znacznej wielkości i zjadać większą część kości, tak że kość nie może już dłużej normalnie funkcjonować w ciele.
Jak się dowiedzieć, czy masz złamanie patologiczne
Ponieważ często nie możesz zobaczyć, co dzieje się pod skórą, gdy doznasz obrażeń, trudno jest stwierdzić, czy złamanie kości jest przyczyną bólu, a jeśli tak, to jakiego rodzaju złamanie kości jest. Więc idź do lekarza, aby uzyskać ewaluację.
Objawy wszelkiego rodzaju złamań mogą obejmować ból, który jest łagodny lub ciężki, kończynę, która wygląda nie na miejscu, siniak, obrzęk, tkliwość, drętwienie lub mrowienie i / lub trudności w poruszaniu kończyną. Lekarz może zalecić prześwietlenie rentgenowskie, aby stwierdzić, czy kość jest złamana.
Ale skąd wiadomo, czy złamanie jest patologiczne czy nie? Najważniejsze: każdy pacjent, który doznał złamania bez urazu, który normalnie spowodowałby złamanie kości, powinien być podejrzewany o złamanie patologiczne.
Zrozumienie przyczyny problemu
Można wykonać wiele testów, aby pomóc określić przyczynę złamania patologicznego. Niektóre z nich obejmują:
- Badania laboratoryjne (w tym analiza liczby krwi i poziomy wapnia)
- Testy obrazowania (w tym skanowanie kości i MRI )
- Biopsja kości (pobiera się próbkę kości, w momencie naprawy złamania lub wcześniej - test ten może być pomocny, szczególnie gdy podejrzewa się nowotwór lub zakażenie)
Plan traktowania
Samo leczenie złamania może wymagać noszenia odlewu lub szyny . Czasami możesz potrzebować operacji, aby włożyć płytki, szpilki lub śruby, aby zachować kość w miejscu. Możesz potrzebować odpocząć przez określony czas i starać się unikać wykonywania pewnych czynności obejmujących tę część ciała.
Jeśli złamanie ma charakter patologiczny, lekarz będzie również chciał leczyć przyczynę złamania kości, aby zapobiec ponownemu złamaniu. Leczenie patologicznego złamania jest wysoce zależne od przyczyny osłabienia kości. Niektóre przyczyny patologicznego złamania mogą osłabić kość, ale nie wpłynąć na właściwości lecznicze kości.
Z drugiej strony niektóre przyczyny patologicznego złamania mogą uniemożliwić normalne gojenie się kości. W rezultacie niektóre złamania patologiczne wymagają takiego samego leczenia jak normalne złamanie, podczas gdy inne wymagają wysoce wyspecjalizowanej opieki.
> Źródło:
> Scolaro JA, Lackman RD. "Chirurgiczne leczenie przerzutowych złamań kości długich: zasady i techniki" J Am Acad Orthop Surg. 2014 luty; 22 (2): 90-100.