Wpływ na sukces leczenia
Dobry lekarz leczy chorobę; wielki lekarz leczy pacjenta, który ma chorobę ~ William Osler (kanadyjski lekarz, 1849-1919)
Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, czego pacjenci chcą od spotkania z lekarzem? W myślach jednego lekarza (Delbanco, 1992) :
- Pacjenci chcą być w stanie zaufać kompetencjom i skuteczności swoich opiekunów.
- Pacjenci chcą być w stanie skutecznie negocjować system opieki zdrowotnej i być traktowani z godnością i szacunkiem.
- Pacjenci chcą zrozumieć, w jaki sposób ich choroba lub leczenie wpłynie na ich życie, i często obawiają się, że ich lekarze nie mówią im wszystkiego, co chcą wiedzieć.
- Pacjenci chcą omówić wpływ choroby na rodzinę, przyjaciół i finanse.
- Pacjenci martwią się o przyszłość.
- Pacjenci martwią się i chcą nauczyć się dbać o siebie z dala od warunków klinicznych.
- Pacjenci chcą, aby lekarze skupili się na swoim bólu , fizycznym dyskomforcie i upośledzeniu czynnościowym .
Związek
Związek między pacjentem a lekarzem jest analizowany od początku lat 1900-tych. Przedtem, kiedy medycyna była bardziej nauką niż sztuką, lekarze pracowali nad udoskonaleniem swojej chorej opieki, ponieważ leczenie często było niemożliwe, a leczenie miało ograniczony wpływ.
W połowie wieku, kiedy pojawiła się nauka i technologia, interpersonalne aspekty opieki zdrowotnej zostały przyćmione.
Odnotowano ponowne zainteresowanie medycyną jako procesem społecznym. Lekarz może wyrządzić tak dużą szkodę pacjentowi z powodu najmniejszego śladu słowa, jak w przypadku noża.
Komponenty instrumentalne i ekspresyjne
Relacja lekarz-pacjent ma dwa wymiary:
- instrumentalny
- ekspresyjny
Komponent "instrumentalny" obejmuje kompetencje lekarza w zakresie technicznych aspektów opieki, takie jak:
Komponent "ekspresyjny" odzwierciedla sztukę medycyny, w tym afektywną część interakcji, taką jak ciepło i empatia, oraz sposób, w jaki lekarz podchodzi do pacjenta.
Typowe modele relacji między pacjentem a lekarzem
Model aktywności ruchowej - nie najlepszy model na przewlekłe zapalenie stawów
Niektórzy uważają, że różnica w sile między pacjentem a lekarzem jest niezbędna do stałego leczenia. Pacjent szuka informacji i pomocy technicznej, a lekarz formułuje decyzje, które pacjent musi zaakceptować. Chociaż wydaje się to odpowiednie w nagłych przypadkach medycznych, model ten, znany jako model pasywności aktywności, stracił popularność w leczeniu stanów przewlekłych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń . W tym modelu lekarz aktywnie leczy pacjenta, ale pacjent jest pasywny i nie ma kontroli.
Model przewodnictwa i współpracy - najbardziej rozpowszechniony model
Model współpracy z poradnictwem jest najbardziej rozpowszechniony w obecnej praktyce medycznej. W tym modelu lekarz zaleca leczenie, a pacjent współpracuje. Zbiega się to z teoria "lekarz wie najlepiej", według której lekarz jest pomocny i nie autorytarny, ale odpowiada za wybór odpowiedniego leczenia.
Pacjent mający mniejszą moc powinien przestrzegać zaleceń lekarza.
Model wzajemnego uczestnictwa - wspólna odpowiedzialność
W modelu trzecim model wspólnego uczestnictwa , lekarz i pacjent, są współodpowiedzialni za podejmowanie decyzji i planowanie przebiegu leczenia. Pacjent i lekarz szanują nawzajem swoje oczekiwania, punkt widzenia i wartości.
Niektórzy twierdzą, że jest to najbardziej odpowiedni model dla chorób przewlekłych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń, gdzie pacjenci są odpowiedzialni za wdrożenie leczenia i określenie jego skuteczności.
Zmiany w przebiegu przewlekłych chorób reumatycznych wymagają od lekarza i pacjenta otwartej komunikacji.
Jaki jest naprawdę optymalny model przewlekłego zapalenia stawów?
Niektórzy reumatolodzy mogą uważać, że optymalny model relacji między lekarzem a pacjentem znajduje się gdzieś pomiędzy współpracą w zakresie poradnictwa a wspólnym uczestnictwem. W rzeczywistości charakter relacji lekarz-patent zmienia się z biegiem czasu. Na początku, w momencie diagnozy, edukacja i wskazówki są przydatne w nauce zarządzania chorobą. Po ustaleniu planów leczenia pacjent porusza się w kierunku modelu wzajemnego uczestnictwa , monitorując ich objawy, zgłaszając trudności i współpracując z lekarzem, aby zmodyfikować swój plan leczenia.
Skuteczność leczenia
Skuteczność leczenia jest w dużej mierze zależna od pacjenta, który wykonuje wskazówki lekarza (tj. Zgodności). Możliwości leczenia zapalenia stawów mogą obejmować:
- przyjmowanie przepisanych leków
- zakres ćwiczeń ruchowych i wzmacniających
- wspólne techniki ochrony
- naturalne środki lecznicze
- techniki przeciwbólowe
- dieta przeciwzapalna
- kontrola wagi
- fizykoterapia
Nieprzestrzeganie planu leczenia zakłada negatywny wynik, przy założeniu, że:
- leczenie jest odpowiednie i zwykle skuteczne
- istnieje związek pomiędzy przestrzeganiem zaleceń a lepszym zdrowiem
- pacjent jest w stanie wykonać plan leczenia
Jakie są efekty skutecznej relacji pacjent-lekarz?
Kiedy relacja lekarz-pacjent obejmuje kompetencje i komunikację, zazwyczaj lepsze jest przestrzeganie leczenia. Kiedy lepsze przestrzeganie leczenia jest połączone z zadowoleniem pacjenta z opieki, ODPOWIEDNIE ZDROWIE i LEPSZA JAKOŚĆ ŻYCIA są oczekiwanymi rezultatami. Konkluzja: Na sukces leczenia duży wpływ może mieć relacja lekarz-pacjent.
Źródło:
Zrozumienie reumatoidalnego zapalenia stawów przez Stantona Newmana, Raya Fitzpatricka, Tracey A. Revenson, Suzanne Skevington i Garetha Williamsa. Wydane przez Routledge. 1996.