Niestabilne ramiona, które wsuwają się w ich gniazda
Staw barkowy jest złożonym stawem, który pozwala na więcej ruchu niż jakikolwiek inny staw w ciele. Ponieważ staw jest tak mobilny, może mieć tendencję do bycia zbyt mobilnym i podatny na przemieszczenie. Ludzie, którzy mają ramię, które nie siedzi ciasno w stawie, mają niestabilność barku.
Niestabilność barku jest stanem, w którym kulka przegubu kulowego może wyjść z gniazda.
Czasami piłka jest częścią wyjścia z gniazda, zwanego podwichnięciem barku . Innym razem kula wychodzi całkowicie z gniazda, zwana zwichnięciem barku .
Istnieją dwa ogólne typy niestabilności barku:
- Traumatyczna niestabilność: Urazowa niestabilność barku występuje w przypadku ostrego urazu barku, na przykład upadku lub urazu sportowego. Ramiona są wyciągane z gniazda i często muszą być ponownie ustawione w odpowiednie manewry, czasem wymagające znieczulenia. Traumatyczne zwichnięcie często uszkadza więzadła utrzymujące piłkę w gnieździe i sprawia, że bark ma tendencję do przemieszczania się w przyszłości.
- Wielokierunkowa niestabilność: niestabilność wielokierunkowa (czasami określana skrótem MDI) występuje, gdy staw barkowy jest luźny w gnieździe. Nie ma traumatycznego zdarzenia, które powoduje niestabilność, ale raczej ramię ma skłonność do nadmiernego przesuwania się, powodując ból w stawie. Często ludzie, u których występują objawy niestabilności wielokierunkowej, skarżą się na kłucie lub przesuwanie barku ruchami górnymi.
Trzy czynniki stabilności barku Wkład w MDI
Istnieją trzy czynniki, które przyczyniają się do stabilności każdego stawu w ciele. Obejmują one:
- Anatomia kostna: kości barku bardzo niewiele przyczyniają się do stabilności tego stawu. Gniazdo jest bardzo płytkie i bez innych struktur utrzymujących ramię w miejscu, kulka nie utrzyma się na swoim miejscu. Porównaj to ze stawem biodrowym, które ma bardzo głębokie gniazdo i gdzie trudno jest wyjąć kulkę z gniazda.
- Stabilizatory statyczne: Statyczne stabilizatory to więzadła otaczające staw. Więzby łączą ze sobą dwie kości. Węzły są elastyczne (mogą się zginać), ale nie sprężyste (nie rozciągają się). Osoby z traumatyczną niestabilnością barku często rozrywają więzadła stawu barkowego. Ludzie z wielokierunkową niestabilnością często mają luźne więzadła. W rzeczywistości istnieją uwarunkowania więzadła genetycznego, które mogą powodować ciężką, wielokierunkową niestabilność.
- Dynamiczne stabilizatory: Dynamicznymi stabilizatorami są mięśnie i ścięgna na ramieniu. Te mięśnie obejmują mankiet rotatorów , grupę mięśni otaczającą kulę ramienia. Dynamiczne stabilizatory są elastyczne, a także elastyczne. Wiele osób z wielokierunkową niestabilnością może wzmocnić dynamiczne stabilizatory, aby zrekompensować luźne więzadła.
Objawami wielokierunkowego niestabilności barku są ból i trudności związane z czynnościami napowietrznymi. Większość osób, które mają objawy związane z niestabilnością w wielu kierunkach, bierze udział w lekkiej atletyce, która obejmuje ruchy głową, w tym pływanie, gimnastykę i softball. Młode kobiety są najczęściej dotknięte niestabilnością w wielu kierunkach.
Leczenie
Leczenie MDI różni się od leczenia traumatycznej niestabilności barku.
Najczęściej ludzie mogą wyleczyć się z niestabilności wielokierunkowej z zabiegami niechirurgicznymi ; dotyczy to sportowców wyczynowych na wysokim poziomie.
Leczenie powinno skupiać się na wzmacnianiu dynamicznych stabilizatorów stawu barkowego. Ponadto uważa się, że wiele osób z niestabilnością wielokierunkową ma słabą mechanikę barku - w szczególności ich ruchy szkaplerzowe (łopatki) nie są dobrze skoordynowane z ruchami ramion. Przywracając prawidłowy ruch szkaplerza i wzmacniając dynamiczne stabilizatory, w tym mankiet rotatorów, często poprawia się funkcja stawu barkowego.
Liczne badania wykazały, że ogromna większość pacjentów, którzy są zmotywowani, może zregenerować się po wielokierunkowej niestabilności dzięki ukierunkowanemu programowi rehabilitacji barków. Około 85% pacjentów, którzy przechodzą taki program, zgłasza dobre wyniki. Są ludzie, którym nie udaje się poprawić i mogą ostatecznie zdecydować się na operację barku.
Chirurgia
Procedury chirurgiczne MDI są brane pod uwagę u pacjentów, którzy pomimo długotrwałych niechirurgicznych zabiegów mają trwałe objawy wychylenia barku. Najczęściej operacja polega na zaostrzeniu więzadeł otaczających ramię. Niektórzy chirurdzy wolą wykonywać tę artroskopię, a inni przez standardowe nacięcia chirurgiczne .
Nie tak dawno temu popularne było wykonywanie zabiegu zwanego skurczem termicznym, przy użyciu sond do kauteryzacji tkanki miękkiej w ramieniu w celu zaciśnięcia torebki stawowej. Ta procedura skurczu termicznego okazała się mieć bardzo słabe wyniki i często wymagała dalszego leczenia chirurgicznego.
Najlepszą operacją dla niestabilności wielokierunkowej jest forma przesunięcia torebki lub powlekania torebki, które są zarówno procedurami, które napinają torebkę na ramię. Dodatkowo, niektórzy chirurdzy wykonają zamknięcie między rotatorami, procedurę zamykającą przerwę między dwoma mankietami rotatorów.
Rehab po operacji na wielokierunkową niestabilność zwykle trwa wiele miesięcy. Początkowo, po operacji, ramię zostaje unieruchomione, aby umożliwić mocne zagęszczenie tkanek, a następnie rozpoczyna się praca, aby odzyskać ruchliwość, a następnie wzmocnienie. Większość sportowców może wznowić pełną aktywność w ciągu 6 miesięcy.
Źródło:
Gaskill TR, i in. "Zarządzanie Wielokierunkową Niestabilnością Ramienia" J Am Acad Orthop Surg grudzień 2011; 19: 758-767.