Chirurgia w celu zapobiegania nawracającym zwichniętom barku
Zwichnięcia na ramionach są częstymi obrażeniami, szczególnie u młodych, aktywnych osób. Operację Latarjet można wykonać, aby zapobiec wielokrotnym zwichnięciom. Gdy ktoś raz przemieścił swoje ramię, nawracające (lub powtarzające się) dyslokacje mogą stać się coraz bardziej powszechne. Niektórzy ludzie mają tak ciężką niestabilność stawu ramiennego, że dyslokacje mogą pojawić się podczas prostych czynności lub podczas snu.
Za każdym razem, gdy ramię się przemieszcza, może dojść do dalszego uszkodzenia stawu. Z tego powodu osoby z nawracającymi zwichnięciami ramion zwykle będą miały operację, aby ustabilizować staw i zapobiec przyszłym zwichnięciom.
Uszkodzenie w ramieniu od dyslokacji
Typowe uszkodzenie stawu barkowego zaczyna się jako rozdarte więzadło za pierwszym razem, gdy ramię wychodzi z gniazda. Uraz ten nazywany jest łzą Bankarta i jest bardzo często obserwowany, szczególnie u młodych pacjentów (poniżej 35 roku życia), którzy podtrzymują początkowe zwichnięcie barku. Podczas tego początkowego przemieszczenia lub z późniejszymi dyslokacjami może wystąpić dodatkowe uszkodzenie innych struktur. Często chrząstka lub kość wokół gniazda jest uszkodzona, a urazy te mogą być trudniejsze do naprawy.
Glenoid Bone Loss
Kiedy dochodzi do uszkodzenia kości, uszkodzenie może nastąpić zarówno na kuli, jak i na ramieniu barku. Uszkodzenie piłki nazywa się uszkodzeniem Hill-Sachs .
Uszkodzenie nasadki powoduje złamania i utratę kości w naczyniach krwionośnych (gniazdo łopatki).
Po uszkodzeniu gniazda na ramię gniazdo może stopniowo się zużywać. Kiedy to nastąpi, wzrasta szansa na powtarzające się dyslokacje. W rzeczywistości utrata kości glenoidowej może dojść do punktu, w którym pacjenci mają trudności z utrzymaniem ramienia w gnieździe.
Jedną z metod leczenia utraty kości glenoidowej jest operacja Latarjet.
Latarjet Surgery
Procedura Latarjet została opracowana w celu powiększenia glenoidu o dodatkowe kości. Kość pochodzi z łopatki ( łopatki ) i jest haczykiem kości zwanym kościołem. Kąkol jest hakiem kości z przodu łopatki i jest mocowaniem dla kilku mięśni. Podczas operacji Latarjet chirurg usuwa kolacoid z jego mocowania do łopatki i przesuwa mięczaki oraz nasadki mięśniowe, kilka centymetrów do przodu gniazda barkowego. Po umieszczeniu kolacoid jest przykręcony do gniazda barkowego.
Procedura Latarjet spełnia dwa ważne zadania: Po pierwsze, zwiększa ilość kości w okolicy ramienia, aby przywrócić utraconą kość. Po drugie, mięśnie przywiązane do jelita tworzą procę, aby pomóc utrzymać ramię z przodu stawu.
Latarjet jest bardzo udaną procedurą przywracającą stabilność stawu barkowego. Historycznie rzecz biorąc, ta operacja była stosowana jako standardowa terapia dla osób z dyslokacjami ramion . Wraz z udoskonalaniem się nowych technik chirurgicznych Latarjet jest obecnie rzadko stosowany do standardowej naprawy dyslokacji.
Zamiast tego, procedura Latarjet jest preferowana dla pacjentów, którzy zużyli co najmniej 25% gniazda na ramię.
Rehabilitacja po operacji Latarjet trwa co najmniej 4-6 miesięcy. Początkowe fazy rehabilitacji są konieczne, aby chronić bark wystarczająco, aby umożliwić pełne gojenie się kości. W związku z tym mobilność jest ograniczona przez kilka pierwszych miesięcy podczas gojenia się kości. W tym momencie stopniowo można zwiększyć ruch ramion , a następnie stopniowo wzmacniać .
Komplikacje
Komplikacje są niezwykłe po operacji Laterjet, ale są pewne poważne obawy.
To nie jest drobna procedura chirurgiczna, a odwyk po operacji może być długotrwały. Niektóre z unikalnych problemów obejmują brak zrostu kości, który jest przenoszony do gniazda na ramię. Aby operacja całkowicie się zagoiła, kość musi się złączyć z przednią częścią gniazda; u około 3% pacjentów może wystąpić brak zrostu tej kości. Wiele głównych nerwów otacza kość krzyżową z przodu barku. Uszkodzenie tych nerwów jest możliwe podczas zabiegu chirurgicznego. Wreszcie, pacjenci po tej operacji powinni zrozumieć, że większość osób po operacji Laterjet nie ma prawidłowego zakresu ruchu stawu po operacji. Zwykle jest to dopuszczalne, biorąc pod uwagę poprawę stabilności połączenia.
Źródła:
Sahajpal DT i Zuckerman JD "Chronic Glenohumeral Dislocation" J Am Acad Orthop Surg Lipiec 2008; 16: 385-398.