Kiedy wielu myśli o przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc (POChP), myślą o niej jako o chorobie mężczyzny. Ponieważ jednak częstość występowania POChP u kobiet wzrasta, ważne jest zbadanie różnic między płciami w POChP. Oto, co powinieneś wiedzieć o tym, że POChP dotyka kobiety inaczej niż mężczyzn.
Dzisiaj więcej kobiet niż mężczyzn umiera z powodu POChP
Pomysł, że POChP jest chorobą, na którą głównie muszą się martwić mężczyźni, początkowo był poparty statystykami w 1959 roku, kiedy liczba mężczyzn w porównaniu z kobietami, które zmarły z powodu choroby, wynosiła pięć do jednego.
Jednak liczba kobiet umierających na POChP w latach 1968-1999 wzrosła o 382 procent, podczas gdy u mężczyzn nastąpił jedynie wzrost o 27 procent. Rok 2000 był pierwszym rokiem, w którym więcej kobiet niż mężczyzn zmarło z powodu POChP, a trend ten utrzymał się.
Objawy charakterystyczne dla kobiet
Charakterystyczne objawy POChP obejmują duszność, przewlekły kaszel i wytwarzanie plwociny . Eksperci ostatnio odkryli, że skutki POChP u kobiet są znacznie bardziej szkodliwe niż u mężczyzn. Kobiety są bardziej narażone na następujące objawy:
- Silniejsza duszność
- Więcej lęku i depresji
- Niższa jakość życia
- Zwiększona nadreaktywność dróg oddechowych
- Gorsza wydajność ćwiczeń
Co więcej, kobiety mają częstsze zaostrzenia niż mężczyźni i są bardziej zagrożone niedożywieniem .
Płeć ze względu na płeć w diagnostyce POChP
Badania pokazują, że lekarze częściej dają diagnozę POChP pacjentowi płci męskiej niż kobiecie, nawet jeśli pacjenci mają podobne objawy.
Oznacza to, że może występować uprzedzenie związane z płcią, jeśli chodzi o postawienie diagnozy POChP. Co więcej, mniej prawdopodobne jest, że kobiety otrzymają test spirometryczny lub zostaną skierowane do specjalisty.
Jednak po otrzymaniu przez lekarzy nieprawidłowej spirometrii wydaje się, że to uprzedzenie płciowe zanika. Dlatego badania spirometryczne są tak ważne zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet, u których występuje ryzyko POChP.
Kobiety są bardziej podatne na skutki uboczne tytoniu
Istnieje coraz więcej dowodów na to, że kobiety mają większe prawdopodobieństwo zmniejszenia czynności płuc przy porównywalnym poziomie palenia niż mężczyźni. Może tak być dlatego, że płuca kobiet są na ogół mniejsze, więc płuca są prawdopodobnie narażone na większą ilość dymu tytoniowego, nawet jeśli kobiety palą taką samą liczbę papierosów jak mężczyźni.
Inne możliwe wyjaśnienia dla kobiet, które są bardziej podatne na szkodliwe działanie dymu tytoniowego, obejmują:
- Możliwe zaniżenie zużycia tytoniu wśród kobiet
- Genetyczne predyspozycje do uszkodzenia płuc spowodowanego paleniem, które jest związane z płcią
- Poziomy biernego oddawania dymu
- Różnice w markach papierosów
- Wpływ hormonalny na rozwój płuc i wielkość dróg oddechowych
- Różnice w sposobie, w jaki kobiety metabolizują dym papierosowy
"Ale nigdy nie byłem wędzony!"
Około 15 procent wszystkich osób, u których zdiagnozowano POChP, nigdy nie paliło . Warto zauważyć, że z tej grupy prawie 80 procent stanowią kobiety, co sugeruje, że kobiety mogą być bardziej narażone na czynniki ryzyka związane z POChP, które nie są związane z paleniem.
Zaprzestanie palenia: główny cel leczenia
Zaprzestanie palenia tytoniu pozostaje najważniejszą i najbardziej opłacalną interwencją u wszystkich chorych na POChP niezależnie od płci.
Jest to szczególnie korzystne dla kobiet.
Test spirometryczny mierzy coś, co nazywa się FEV1 (wymuszona objętość wydechowa w ciągu jednej sekundy). Zasadniczo jest to ilość powietrza, którą można wydmuchać z płuc siłą w ciągu jednej sekundy. Kobiety z POChP, które rzuciły palenie, wykazują średni wzrost FEV1 w ciągu jednego roku, który jest 2,5 razy większy niż poprawa widoczna u mężczyzn. Oznacza to, że czynności płuc mogą poprawić się bardziej u kobiet niż u mężczyzn w pierwszym roku po rzuceniu palenia. Jednak inne badania wykazały, że mężczyźni deklarują większą poprawę objawów po rzuceniu palenia, niż kobiety.
Czy opcje leczenia dla kobiet powinny być inne?
Obecne wytyczne POChP jeszcze nie zalecają różnych opcji leczenia dla kobiet i mężczyzn, choć jest możliwe, że ta praktyka ulegnie zmianie w miarę postępu badań. Jeśli jednak jesteś kobietą z POChP, powinieneś być świadomy pewnych względów leczenia.
- Kortykosteroidy wziewne (ICS): są one często stosowane w leczeniu POChP, aby zapobiec zaostrzeniu POChP u osób z ciężką POChP (a kobiety są bardziej narażone na ciężką POChP). Kobiety stosujące ICS powinny mieć świadomość, że mogą zmniejszać gęstość kości i zwiększać ryzyko osteoporozy i złamania biodra. Ponieważ kobiety są już bardziej narażone na osteoporozę niż mężczyźni, kobiety stosujące ICS powinny również porozmawiać z lekarzem na temat przyjmowania suplementów wapnia i witaminy D, przyjmowania bisfosfonianów i monitorowania ich gęstości kości. Pamiętaj również o tym: Podczas zaprzestania stosowania ICS kobiety mogą mieć większe prawdopodobieństwo pogorszenia oddechu niż mężczyźni. Jeśli planujesz zaprzestać używania ICS, porozmawiaj najpierw z lekarzem, aby omówić swoje opcje.
- Metered Dose Inhalers (MDI): Badania wykazały, że kobiety są bardziej skłonne do nieprawidłowego stosowania MDI niż mężczyźni. Jeśli jesteś kobietą, która używa MDI, upewnij się, że wiesz, jak skutecznie go używać.
- Terapia tlenowa : Ten rodzaj terapii jest zalecany u niektórych pacjentów z niskim poziomem tlenu we krwi. Jedno z badań sugeruje, że kobiety, które są leczone długotrwałą terapią tlenową, mają lepsze wskaźniki przeżywalności niż mężczyźni. Porozmawiaj ze swoim lekarzem, aby uzyskać więcej informacji.
- Zmiany stylu życia: W badaniu CHEST z 2005 r. Kobiety częściej miały niższą wskaźnik masy ciała (BMI) niż mężczyźni. Dla ogólnego stanu zdrowia zwykle zaleca się utrzymywanie masy w "normalnym" zakresie 18,5 do 24,9. Ale kiedy masz POChP i twój BMI jest niższy niż 21, śmiertelność wzrasta, więc ważne jest, aby monitorować tę liczbę i ewentualnie dodawać kalorie do diety, jeśli stwierdzisz, że Twoje BMI spada poniżej 21.
> Źródła:
> Cote CG, Chapman KR. Diagnoza i rozważania dotyczące leczenia kobiet z POChP. 2009.
> Han, et al. Płeć i przewlekła obturacyjna choroba płuc: dlaczego tak się dzieje. 2007.