Co powinieneś wiedzieć o czynniku martwicy guza

Czynnik martwicy guza powoduje stan zapalny

Czynnik martwicy nowotworów (TNF) to substancja wytwarzana przez komórki układu odpornościowego, która ma wiele efektów w promowaniu procesu zapalnego . Jest produkowany głównie przez makrofagi, rodzaj białych krwinek, ale może być również produkowany przez inne komórki.

Czynnik martwicy nowotworów w odpowiedzi immunologicznej

TNF jest naturalną częścią odpowiedzi immunologicznej organizmu na komórki nowotworowe, bakterie i wirusy.

Odgrywa rolę zarówno w ostrych reakcjach, jak i ogólnoustrojowym zapaleniu. Komórki uwalniają je, gdy wykryją określoną substancję (antygen), na którą się uczulają.

TNF jest cytokiną , białkiem sygnałowym. Cytokiny są substancjami chemicznymi, które dostarczają wiadomości między komórkami w ciele. Odgrywają rolę w wielu procesach biologicznych, w tym:

Czynnik martwicy nowotworów w chorobie

TNF może być wytwarzany w nadmiarze lub niewłaściwie w różnych procesach chorobowych. Może to spowodować ciągłe stany zapalne i inne niszczące objawy. Choroby te obejmują:

Czynnik martwicy guza i reumatoidalne zapalenie stawów

Czynnik martwicy nowotworów-alfa jest jedną z najważniejszych cytokin zaangażowanych w reumatoidalne zapalenie stawów poprzez uwikłanie w kaskadzie reakcji zapalnych.

Normalnie organizm blokuje nadmiar TNF w sposób naturalny. Ale w chorobie reumatycznej pozostaje aktywny i powoduje więcej stanów zapalnych. Opracowano leki blokujące TNF w celu kontrolowania tej odpowiedzi zapalnej.

Leki hamujące TNF

Osoby ze schorzeniami takimi jak reumatoidalne zapalenie stawów , łuszczycowe zapalenie stawów i choroba Leśniowskiego-Crohna mogą być leczone lekami inhibitorowymi TNF.

Leki te wiążą czynnik martwicy nowotworów-alfa, powodując jego brak aktywności. Wpływa to na aktywność zapalną i hamuje układ odpornościowy. U osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów może to zmniejszyć uszkodzenie stawów. Pierwszy lek został zatwierdzony w 1998 roku, a więcej zostało opracowanych. Są w klasie leków biologicznych , które są lekami, które celują w cząsteczki na komórkach układu odpornościowego.

Leki hamujące TNF obejmują:

Korzystanie z inhibitorów TNF

Blokery TNF nie są przyjmowane doustnie. Zamiast tego należy wstrzyknąć je pod skórę lub do żyły, zazwyczaj w uda lub brzuch. Według doniesień pacjentów zmiany w objawach pojawiają się po dwóch lub trzech dawkach.

Jeśli lekarz przepisze wstrzykiwalnemu blokerowi TNF, zostaniesz nauczony, jak wstrzykiwać go samemu, aby za każdym razem nie musieć iść do gabinetu lekarskiego.

Jeśli lekarz przepisze infliksymab lub golimumab, będziesz musiał udać się do centrum infuzyjnego lub gabinetu lekarskiego na okres do trzech godzin, aby otrzymać leczenie. Leki te nie są wstrzykiwane.

Skutki uboczne inhibitorów czynnika martwicy nowotworów

Blokery TNF mogą powodować działania niepożądane.

Najczęstszą jest reakcja w miejscu wstrzyknięcia, która zazwyczaj jest miejscową wysypką, której towarzyszy uczucie pieczenia lub swędzenie.

Zwiększone ryzyko wszystkich rodzajów zakażeń jest najbardziej znaczącym skutkiem ubocznym blokerów TNF, ponieważ tłumią one układ odpornościowy. Przed rozpoczęciem leczenia upewnij się, że lekarz przeprowadził testy na gruźlicę i żółtaczkę typu B.

> Źródła:

> Informacje o blokerach czynnika martwicy nowotworów (TNF) (wprowadzone do obrotu jako Remicade, Enbrel, Humira, Cimzia i Simponi). Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków.

> Inhibitory TNF. American College of Rheumatology.

> Czynnik martwicy nowotworów TNF u ludzi. National Center for Biotechnology Information.