Dlaczego wskaźniki HIV są wysokie w społecznościach afroamerykańskich

Ubóstwo i bezczynność rządu napędzają trwający kryzys

Rasowa dysproporcja HIV w Stanach Zjednoczonych osiągnęła niemal zaskakujące rozmiary. Nie jest to bardziej widoczne niż wśród Afroamerykanów, którzy mimo że stanowią zaledwie 12 procent populacji Stanów Zjednoczonych, stanowią 48 procent wszystkich nowych zakażeń.

Przyczyny tego są złożone i często źle rozumiane. Podczas gdy niektórzy mogą sugerować, że kultura i zachowania seksualne są do tego obwiniane, wina jest bardziej związana z nierównościami społecznymi i gospodarczymi, które mogą podsycić wszelkie epidemie chorób zakaźnych.

Ubóstwo, niesprawiedliwość społeczna i brak skutecznej reakcji rządu umożliwiają rozprzestrzenianie się chorób w społecznościach, które po prostu nie mają środków, aby z nią walczyć.

Pod wieloma względami epidemia HIV jest zaledwie migawką coraz większej dysproporcji w opiece zdrowotnej, która stawia wiele afrykańsko-amerykańskich społeczności na większe ryzyko nie tylko HIV, ale także innych chorób i infekcji, którym można zaradzić.

Aktualne statystyki amerykańskie

Powiedzieć, że istnieje rozbieżność w dystrybucji rasowej HIV w USA, jest czymś niedopowiedzianym. Obecnie Afroamerykanie są prawie osiem razy bardziej narażeni na zarażenie niż biali i prawie dwa razy częściej niż Latynosi. Afroamerykanki są szczególnie narażone na nowe infekcje, których poziom jest ponad 16 razy większy niż u białych kobiet.

Nawet wśród mężczyzn o wysokim ryzyku , uprawiających seks z mężczyznami (MSM) , bycie gejem i Afroamerykaninem stawia osobę na zaskakujące 50% ryzyko zarażenia się wirusem HIV w ciągu całego życia (w porównaniu do zaledwie 9% wśród białych homoseksualistów).

Te statystyki tylko zarysowują powierzchnię problemu, który często jest spowity chaosem i sprzecznością. Podczas gdy wielu ludzi z łatwością przypisuje winę zachowaniom, które według nich są nierozerwalnie związane z kulturą, tego rodzaju reakcje służą jedynie utrwalaniu negatywnych stereotypów, które wzmacniają stygmatyzację, dyskryminację i bezczynność społeczną.

Wiele z bardziej powszechnych stereotypów ("czarni mężczyźni śpią w pobliżu" lub "używanie narkotyków szerzy się wśród czarnych") po prostu okazało się nieprawdziwe w kontekście HIV. Na przykład:

• Afroamerykanki są o wiele mniej narażone na zakażenie poprzez wstrzykiwanie narkotyków niż białe kobiety. Afroamerykanki są głównie infekowane przez seks heteroseksualny, podczas gdy białe kobiety są głównie zarażone przez wspólne igły .
• Ani mężczyźni, ani kobiety w Afganistanie nie mają częstszych zachowań ryzykownych seksualnie niż jakakolwiek inna grupa rasowa.
• W rzeczywistości czarny MSM zgłasza mniej partnerów seksualnych, mniej niezabezpieczony seks analny i mniej zażywa narkotyki niż białe MSM.
• Z drugiej strony, Afroamerykanie są znacznie bardziej narażeni na testowanie na HIV niż na białych (75 procent versus 14 procent).
• Afroamerykanie równie często szukają i pozostają w ciągłej, specyficznej pod kątem HIV opiece medycznej jako biali (54 procent versus 58 procent).
• Częstość nierozpoznanej infekcji jest mniej więcej taka sama dla Afroamerykanów, ponieważ jest biała (11 procent versus 13 procent). Ze wszystkich grup rasowych Azjaci byli najprawdopodobniej niezdiagnozowani (21 procent).

Różnice polegają zatem nie tyle na reakcji społeczności na HIV, ile na innych czynnikach, które są o wiele trudniejsze do ustalenia lub wyizolowania.

Współcześnie HIV pozostaje szóstą najczęstszą przyczyną zgonów wśród Afroamerykanów i czwartą najczęstszą przyczyną śmierci kobiet w Afganistanie w wieku od 35 do 44 lat. Natomiast wirus HIV nie jest już wymieniony jako główna przyczyna zgonu na jakąkolwiek inną chorobę. wyścigi.

Wiele podatności na infekcje

HIV nie działa na wszystkie społeczności w ten sam sposób. Będąc Afroamerykaninem, biały lub Latynosi niekoniecznie zmienia sposób, w jaki dana osoba reaguje na tę chorobę, istnieją luki, które mogą postawić osobę jednej rasy na większe ryzyko infekcji i choroby niż inne.

Widzimy to na przykład z różnymi reakcjami na leczenie HIV.

Podczas gdy prawie 70 procent białek jest w stanie osiągnąć niewykrywalne obciążenie wirusem podczas leczenia, mniej niż 50 procent Afroamerykanów jest w stanie zrobić to samo.

Jako takie, kultura lub zachowania seksualne nie mogą w żaden sposób wyjaśnić tych różnic. Wydaje się raczej, że kwestia ta jest znacznie głębsza i bardziej instytucjonalna, na którą wpływ mają takie czynniki, jak:

• Ubóstwo
• Piętno
• Brak dostępu do opieki zdrowotnej
• Niepowodzenie służb rządowych, społecznych, policyjnych i prawnych
• Dyskryminacyjne wskaźniki aresztowania i uwięzienia
• Populacje miejskie o dużej gęstości

Nierówności te odgrywają kolejną rolę w sposób, który tworzy cykl wrażliwości, który często jest trudny do zerwania.

Widzieliśmy to, być może najbardziej wymowne, z African American MSM z HIV. Badanie przeprowadzone w 2014 roku przez Szkołę Zdrowia Publicznego Rollins na Uniwersytecie Emory wykazało, że pomimo mniejszej liczby czynników ryzyka seksualnego niż ich białe odpowiedniki, ta populacja mężczyzn była prawdopodobnie młodsza, miała mniej wykształcenia, była bezrobotna, miała więcej nieleczonych STD z odbytu i rzadziej omawiają HIV z partnerem seksualnym.

Czynniki te razem tworzą doskonałą infekcję.

Wskaźniki Influzji Paliw

Prawie co czwarty Afroamerykanin żyje w ubóstwie, ponad dwukrotnie częściej niż na białych. Ubóstwo samo w sobie stwarza słabe punkty, uniemożliwiając biednym dostęp do usług, które w przeciwnym razie mogłyby zapobiec infekcjom lub je leczyć.

Dotyczy to nie tylko dostępu do opieki zdrowotnej, ale także innych części społeczeństwa obywatelskiego. Pomiędzy nimi:

• Brak ochrony policyjnej i prawnej w biedniejszych społecznościach naraża zagrożone kobiety, dzieci i inne osoby zagrożone nadużyciem.
• Przeciążone i niedofinansowane usługi socjalne zniechęcają wielu do szukania pomocy na coś innego niż ich najpilniejsze potrzeby.
• Brak programów nadużywania substancji uzależniających umożliwia rozprzestrzenianie się zakażenia nie tylko wśród użytkowników, ale także ich partnerów seksualnych.
• Niskie stawki ubezpieczenia medycznego, szczególnie w państwach, które odmówiły ekspansji Medicaid , bezpośrednio korelują z wyższym wskaźnikiem zakażenia HIV.

Z czasem porażka tych instytucji podsyca nieufność zarówno do rządu, jak i do władzy. W rezultacie ludzie często mają dostęp do usług, które uważają za absolutnie konieczne (takich jak pomoc finansowa i nagły wypadek medyczny) i unikają tych, którzy "mogą czekać" (takich jak profilaktyka zdrowotna i leczenie).

To w dużej mierze wyjaśnia, dlaczego 22 procent Afroamerykanów opóźnia testowanie HIV, dopóki nie są poważnie, a czasami krytycznie, źle.

Ale to nie tylko późne diagnozy martwią lekarzy. Nieleczone infekcje przenoszone drogą płciową, takie jak rzeżączka, szerzące się w biedniejszych społecznościach, mogą zwiększyć ryzyko HIV o 700 procent. Ponadto niespójna opieka medyczna sprawia, że ​​o wiele mniej prawdopodobne jest czerpanie korzyści z leczenia HIV i znacznie bardziej prawdopodobne, że rozwinie się lekooporność .

Ostatecznie, ubóstwo podsyca infekcję, ograniczając i / lub wpływając na wybory, których dana osoba może dokonać. Gdzie inne, bogatsze społeczności mają środki na przezwyciężenie wielu z tych barier, biedniejsze społeczności Afroamerykanów tego nie robią. Rozprzestrzenianie się wirusa HIV w tych społecznościach dzieje się po prostu dlatego, że nie ma nic, co mogłoby go powstrzymać.

Stygmat HIV wśród Afroamerykanów

Pomimo ogromnych zmian w nastawieniu społeczeństwa, utrzymuje się stygmatyzacja osób żyjących z HIV. Wpływ stygmatyzacji może szczególnie mocno uderzyć w społeczność Afroamerykanów, zarówno w sytuacjach, w których jest postrzegany (odczuwany), jak i odgrywany (rzeczywisty).

Konsekwencje stygmatyzacji mogą być poważne. Często ludzie będą się opierać ujawnianiu swojego statusu HIV z obawy przed pytaniem o ich orientację seksualną lub nazywanie się "rozwiązłym", "nieczystym" lub "nieuczciwym".

Wydaje się to szczególnie prawdziwe w społecznościach, w których doktryna religijna może czasami wymagać wsparcia osób żyjących z wirusem HIV, jednocześnie potępiając zachowanie nienormalne. Ankieta przeprowadzona w 2014 roku przez niekomercyjny Publiczny Instytut Badawczy ds. Religii wykazała, że ​​17 procent osób w USA w kościołach nadal wierzy, że HIV jest "karą Bożą" za niemoralne zachowania seksualne.

Wśród grup, które najprawdopodobniej przyjmą te przekonania, są biali ewangeliczni protestanci (25 procent), latynoscy katolicy (21 procent) i czarni protestanci (20 procent).

W społecznościach afroamerykańskich, w których 95 procent kobiet uważa religię za centralną część ich życia, a 50 procent regularnie modli się lub chodzi do kościoła, trudno jest uciec z tych postaw.

W wyniku tego, Afroamerykanie częściej stwierdzają, że istnieje wiele stygmatyzacji i dyskryminacji osób zakażonych wirusem HIV niż białych i Latynosów. Postawy te grają na wiele negatywnych sposobów:

• Osoby zakażone HIV, które odczuwają stygmatyzację, częściej piją nadmiernie lub zgłaszają nadużywanie substancji.
• Osoby obawiające się stygmatyzacji i ujawnienia się HIV częściej unikają testów i konsekwentnej opieki medycznej.
• Zwiększone wskaźniki depresji często przekładają się na wzrost zachowań wysokiego ryzyka.

Co więcej, postrzeganie dyskryminacji w połączeniu z rzeczywistymi uchybieniami w reakcji rządu zdaje się wzmacniać przekonania wielu Afroamerykanów, że HIV jest nie tylko nieunikniony, ale w rzeczywistości celowy.

Badanie opublikowane w wydaniu czasopisma Journal of American Medical Association z kwietnia 2010 r. Wykazało, że spośród 1,351 badanych Amerykanów z Afryki amerykańskiej, 49 procent uważa, że ​​HIV został opracowany przez CIA w celu zabijania czarnych.

Podczas gdy niektórzy mogą uznać te konspiracje za śmieszne, a nawet obraźliwe, większość psychologów uważa je za poważną formę odmowy. Zamiast stawić czoła chorobie, którą naprawdę boją się, ludzie często uzewnętrzniają zagrożenie, aby zracjonalizować własną bezczynność i poczucie beznadziejności.

Urbanizacja i HIV

W Stanach Zjednoczonych HIV jest w dużej mierze chorobą miejską. Ponieważ populacje te są gęste i mają wysoką stopę obrotu, każda epidemia zakaźna może się szybko rozprzestrzeniać, o ile agresywne działania nie zostaną podjęte przez rząd w celu jej powstrzymania.

Niewykonanie tej czynności może prowadzić do niedopuszczalnie wysokich wskaźników infekcji na Południu, gdzie dziewięć stanów USA (Arkansas, Alabama, Floryda, Georgia, Luizjana, Missisipi, Karolina Południowa, Tennessee i Teksas) stanowią dziś ponad 40 procent nowe infekcje.

Ponieważ Afroamerykanie zazwyczaj są rasowo zgodni w doborze partnerów seksualnych (w przeciwieństwie do białych, którzy częściej wybierają partnerów różnych ras), sieci seksualne w tych społecznościach wydają się być mniejsze i gęstsze. W rezultacie każda infekcja w społeczności pozostanie w społeczności, zwiększając liczbę osób przybywających w poszukiwaniu możliwości zatrudnienia.

W większości tych ośrodków miejskich infekcje wirusem HIV są dodatkowo napędzane przez politykę rządu, która aktywnie dyskryminuje biednych. Wśród wielu niedociągnięć:

• To nie przypadek, że wskaźniki HIV są wykładniczo wyższe w stanach, które odmówiły ekspansji Medicaid, w tym w Alabamie, Florydzie, Gruzji, Mississippi, Południowej Karolinie i Teksasie. Badania przeprowadzone przez Women's Interagency HIV Study wykazały, że Medicaid, jako niezależny czynnik, więcej niż podwaja prawdopodobieństwo osiągnięcia niewykrywalnego miana wirusa przez osobę.
• Podobnie stany, które zakazały programów wymiany igieł, są również tymi samymi stanami, które mają najwyższy wskaźnik nowych infekcji. Te ponownie obejmują Alabamę, Florydę, Gruzję, Mississippi, Karolinę Południową i Teksas.

Z powodu tych i innych niepowodzeń, pokonanie plagi HIV w społecznościach Afroamerykanów będzie wymagało czegoś więcej niż tylko leczenia. Będzie to wymagało ogromnych zmian w nastawieniu społeczeństwa i sposobów, w jakie opieka zdrowotna i inne niezbędne usługi społeczne są przekazywane do najbardziej potrzebujących społeczności.

> Źródło:

> Bogart, L .; Galvan, F .; Wagner, G; et al. "Przekonania o HIV wiążą się z nieprzyjemnością antyretrowirusową wśród afroamerykańskich mężczyzn z HIV." Journal of Acquired Immunic Deficiency Syndromes. Kwiecień 2010; 53 (5): 648-655.

> El-Bassel, M .; Caldeira, M .; Ruglass, L. i in. "Uwzględnienie wyjątkowych potrzeb kobiet afroamerykańskich w zapobieganiu HIV". Czerwiec 2009; 99 (6): 996-1001.

> Friedman, S .; Cooper, S .; i Osborne, H. "Strukturalne i społeczne konteksty ryzyka HIV wśród Afroamerykanów." American Journal of Public Health. Czerwiec 2009; 99 (6): 1002-1008.

> Fry, V .; Bonner, S .; Williams, K. i in. "Straight Talk: Zapobieganie HIV dla afro-amerykańskiego heteroseksualnego mężczyzny: podstawy teoretyczne i projektowanie interwencyjne." Przegląd edukacji AIDS. Październik 2012 r .; 24 (5): 389-407.

> Sullivan, P .; Petersen, J .; Rosenburg, E. i in. "Rozumienie różnic w rasie i HIV / STI u czarno-białych mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami: podejście wielopoziomowe". PLoS One. 2014; 9 (3): e90514.